OP
Member
LEVEL 1
100 XP
ਕਾਂਡ 10
ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੋਂਵੇ ਆਪਣੋ ਆਪਣੇ ਘਰ ਚਲੀਆਂ ਗਈਆਂ , ਚਿੱਠੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਬਾਅਦ ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਖਾਸ ਗੱਲਬਾਤ ਨਾ ਹੋਈ, ਕਿਉਕਿ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਬਗੈਰ ਬਚਨ ਪੁਗਾਏ ਹੁਣ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਰਾਣੀ ਨੇ ਵੀ ਕਰਮਜੀਤ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਕਿਵੇਂ ਕਿੱਦਾਂ ਤੇ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਹੋਵੇਗੀ ।
ਓਧਰ ਬਾਬੇ ਨੇ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਚਿੱਠੀਆਂ ਦੇਣ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਹਦਾਇਤ ਇਹ ਵੀ ਕੀਤੀ ਸੀ ਕਿ ਓਹਨਾ ਦੋਵਾਂ ਕੋਲ ਗੁਪਤ ਰੂਪ ਚ ਸਾਂਝੇ ਤੌਰ ਤੇ ਇੱਕ ਚਿੱਠੀ ਹੋਰ ਆਵੇਗੀ , ਜਿਸ ‘ਚ ਕੁਝ ਹੋਰ ਸ਼ਰਤਾਂ ਤੇ ਇਹ ਉਪਾਅ ਕਦੋਂ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਹੋਵੇਗਾ , ਪਰ ਇਹ ਚਿੱਠੀ ਕਦੋਂ ਤੇ ਕਿਸ ਢੰਗ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਪਹੁੰਣੇਗੀ ਇਸ ਬਾਰੇ ਬਾਬੇ ਨੇ ਕੋਈ ਜਾਣਕਾਰੀ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਸੀ
ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਸਵੇਰੇ ਤਿੰਨ ਵਜੇ
( ਕਰਮਜੀਤ ਦਾ ਘਰ )
ਜਦੋਂ ਦੀ ਕੈਲੇ ਨਾਲ ਯਾਰੀ ਲੱਗੀ ਸੀ ਕਰਮਜੀਤ ਸਵੇਰੇ ਤਿੰਨ ਵਜੇ ਹੀ ਉੱਠ ਜਾਂਦੀ ਸੀ , ਓਹ ਪਹਿਲਾਂ ਉੱਠਣ ਸਾਰ ਕੈਲੇ ਦੇ ਕਮਰੇ ਚ ਬਾਹਰਲੇ ਘਰੇ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਓਥੇ ਘੰਟਾ ਸੈਕਸ ਦਾ ਆਨੰਦ ਲੈ ਫਿਰ ਚਾਰ ਵਜੇ ਆ ਕੇ ਚਾਹ ਧਰਦੀ ਸੀ
ਅੱਜ ਵੀ ਓਹ ਆਪਣੇ ਰੋਜ਼ ਦੇ ਨੇਮ ਅਨੁਸਾਰ ਕੈਲੇ ਦੇ ਕਮਰੇ ‘ਚ ਚਲੀ ਗਈ ਸੀ
ਕੈਲਾ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਸਦੀ ਤਾਕ ਵਿੱਚ ਲੀੜੇ ਲਾਹੀਂ ਬੈਠਾ ਸੀ ਤੇ ਰਾਤ ਦੀ ਪੀਤੀ ਦਾ ਨਸ਼ਾ ਉਸਨੂੰ ਹਜੇ ਤੱਕ ਸੀ
ਕਰਮ ਨੇ ਅੱਜ ਨੀਲਾ ਸਲਵਾਰ ਸੂਟ ਪਾਇਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਕੈਲੇ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਪੂਰਾ ਹਨੇਰਾ ਸੀ ਤਾਂ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਅੱਜ ਕਿਵੇਂ ਘੁੱਪ ਹਨੇਰਾ ਕੀਤਾ ? ਕੁਸ਼ ਵੀ ਦਿਸਦਾ ਭਾਲੀ ਦਾ ਨਹੀਂ “
ਤਾਂ ਕੈਲਾ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਨੂੰ ਹੁੰਦਾ ਬੋਲਿਆ
“ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਜਿੰਨਾ ਪਰਦਾ ਰੱਖ ਲਈਏ ਓਹਨਾ ਚੰਗਾ , ਐਵੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸਿਆਪਾ ਪੈ ਜਾਣਾ “
ਕਰਮ ਵੀ ਇਹ ਗੱਲ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ ਤੇ ਮਗਰ ਬਾਰ ਲਾ ਛੇਤੀ ਦੇਣੇ ਆਪੀ ਸਲਵਾਰ ਦਾ ਨਾਲਾ ਖੋਲ ਬੈਡ ਉੱਪਰ ਲੱਤਾਂ ਚੱਕ ਕੇ ਪੇ ਗਈ
ਪੈਰਾਂ ‘ਚ ਪਈ ਸਲਵਾਰ ਨੂੰ ਕੈਲੇ ਨੇ ਪੈਰ ਮਾਰ ਪਾਸੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਸਲਵਾਰ ਗੇਟ ਮੂਹਰੇ ਜਾ ਪਈ ਤੇ ਕੈਲੇ ਨੇ ਕਰਮ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਮੋਢੇ ਤੇ ਰੱਖ ਲਈਆਂ ਤੇ ਘੱਸੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗਿਆ
ਕੈਲ਼ਾ ਚਾਹੇ ਬੁੜਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ ਵੀ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ‘ਚ ਝੋਟੇ ਜਿੰਨੀ ਜਾਨ ਸੀ ਉਹ ਕਰਮ ਨੂੰ ਏਨਾਂ ਰਗੜਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕਰਮ ਦੀ ਤਸੱਲੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਤੇ ਓਹ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਫੁੱਲ ਵਾਂਗ ਖਿੜੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ , ਰਾਤ ਨੂੰ ਕਾਲਾ ਉਸ ਨੂੰ ਦਾਰੂ ਪੀ ਕੇ ਚੋਦਾ ਦਾ ਸੀ ਤੇ ਸਵੇਰੇ ਸੌਹਰਾ ਓਹਦੀ ਤਸੱਲੀ ਕਰਵਾਅ ਦਿੰਦਾ , ਕਰਮ ਦੀਆਂ ਤਾਂ ਪੰਜੇ ਘਿਉ ‘ਚ ਸਨ
ਕੈਲਾ ਘੱਸੇ ਤੇ ਘੱਸਾ ਮਾਰੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਕਰਮ ਬੱਸ ਥੱਲੇ ਪਈ ਅੱਖਾਂ ਮੀਚੀਂ ਸਵਾਦ ਲੈ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਕੈਲਾ ਬੋਲਿਆ
“ ਤੂੰ ਹੁਣ ਕਮੀਜ ਲਾਉਦੀਂ ਹੀ ਨਹੀਂ , ਬੱਸ ਸੁੱਥਣ ਲਾਹ ਕੇ ਲੱਤਾ ਚੱਕ ਪੈ ਜਾਨੀ ਆ “
ਤਾਂ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲਦੀ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਮੈਥੋਂ ਨੀ ਬਾਰ ਬਾਰ ਲਾਹੇ ਪਾਏ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ , ਨਾਲੇ ਕਮੀਜ ਲਹਾ ਕੇ ਕੀ ਕਰਨਾ ਕੰਮ ਦੀ ਚੀਜ ਨੰਗੀ ਕਰ ਲਈ ਦੀ ਆ ਬੱਸ “
ਤਾਂ ਥੱਲੋਂ ਘੱਸਾ ਮਾਰਦਾ ਕੈਲਾ ਬੋਲਿਆ
“ ਕਰਨਾ ਕਿਉਂ ਨੀ ਬੰਦਾ ਮੰਮੇ ਈ ਪੱਟ ਲੈਂਦਾ , ਨਾਲ ਰੂ ਅਰਗੀ ਤੀਮੀਂ ਦੇ ਹੱਥ ਫੇਰ ਦਾ ਈ ਸਵਾਦ ਵੱਖਰਾ ਹੁੰਦਾ “
ਏਸੇ ਤਰਾਂ ਦੋਵੇਂ ਗੱਲੀਂ ਲੱਗੇ ਚੁਦਾਈ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ ਤਾਂ ਕਰਮ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਪੈਰਾ ਦਾ ਖੜਕਾ ਸੁਣਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਈ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰੀ ਵੇਖ ਘੱਸੇ ਮਾਰਦਾ ਕੈਲਾ ਵੀ ਰੁਕ ਗਿਆ ਤੇ ਬੋਲਿਆ
“ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਕੋਈ ਬਾਹਰ ਆ “
ਤਾਂ ਕੈਲੇ ਨੇ ਕਰਮ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਮੋਢਿਆ ਤੋਂ ਲਾਹ ਦਿੱਤੀਆਂ ਤੇ ਫੁੱਦੀ ਚੋਂ ਲੱਨ ਕੱਢ ਲਿਆ ਤੇ ਬਾਹਰ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦੇਣ ਲੱਗਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਇਝ ਲੱਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਬਾਹਰ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਓਹ ਬੋਲਿਆ
“ ਛੇਤੀ ਦੇਣੇ ਮਗਰਲੇ ਬਾਰ ਥਾਈਂ ਲੰਘ ਜਾ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਛਾਲ ਮਾਰ ਕੇ ਉੱਠੀ ਤੇ ਆਪਣਾ ਕਮੀਜ ਠੀਕ ਕਰ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਭੱਜਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਕੈਲਾ ਬੋਲੀ
“ ਓਹ ਖੜ੍ਹ ਸਲਵਾਰ ਤਾਂ ਪਾਜਾ ਆਵਦੀ “
ਕੈਲੇ ਦੀ ਅਵਾਜ ਸੁਣ ਕਰਮ ਵਾਪਸ ਮੁੜੀ ਤੇ ਆਪਣੀ ਸਲਵਾਰ ਲੱਭਣ ਲੱਗੀ , ਪੈਰਾ ਦਾ ਖੜਕਾ ਹੁਣ ਬਿਲਕੁਲ ਗੇਟ ਕੋਲੋ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਕੈਲਾ ਬੋਲਿਆ
“ ਤੂੰ ਚਲੀ ਜਾਹ ਮੈਂ ਚੱਕ ਲਿਆਉਣਾ ਸਲਵਾਰ ਤੇਰੀ “
ਤਾਂ ਕੈਲੇ ਦੀ ਗੱਲ ਮੰਨ ਕਰਮ ਨ੍ਹੇਰੀ ਬਣ ਗਈ , ਉਸ ਨੂੰ ਕਮਰੇ ਦਾ ਮਗਰਲਾ ਦਰਵਾਜਾ ਖੋਲਿਆ ਤੇ ਇਕੱਲੇ ਕਮੀਜ ਵਿੱਚ ਜਿ ਉਸਦੇ ਗੋਡਿਆ ਤੱਕ ਆਉਂਦਾ ਸੀ ਬਾਹਰ ਭੱਜ ਗਈ , ਚੰਨ ਦੇ ਚਾਨਣੇ ਉਸ ਦੇ ਪੱਟ ਸੰਗਮਰਮਰ ਵਾਂਗ ਚਮਕ ਰਹੇ ਸਨ ,
ਚਾਹੇ ਉਹ ਮਗਰਲੇ ਬਾਰ ਥਾਂਈ ਨਿੱਕਲੀ ਸੀ ਪਰ ਲੰਘਣਾ ਉਸਨੂੰ ਫੇਰ ਵੀ ਮੂਹਰਲੇ ਬਾਰ ਕੋਲ ਦੀ ਪੈਣਾ ਸੀ ਚਾਹੀ ਥੋੜਾ ਪਾਸੇ ਦੀ ਹੀ ਸਹੀ
ਜਦੋਂ ਉਹ ਮੂਹਰਲੇ ਬਾਰ ਤੋਂ ਥੋੜਾ ਪਰੇ ਦੀ ਭੱਜ ਕੇ ਲੰਘੀ ਤਾਂ ਗੇਟ ਚ ਖੜੇ ਓਸ ਸਖਸ ਨੇ ਉਸਦੇ ਨੰਗੇ ਪੱਟ ਦੇਖੇ ਤੇ ਇੱਕ ਦਮ ਗੇਟ ਖੋਲ ਕੇ ਅੰਦਰ ਬੜ ਗਿਆ , ਬਰਾਂਡੇ ਚੋਂ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਚਾਨਣ ਕਮਰੇ ਅੰਦਰ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਸ ਸਖਮ ਨੂੰ ਸਾਹਮਣੇ ਕੈਲਾ ਨੰਗ ਧੜੰਗਾ ਖੜਾ ਦਿਸਿਆ ਓਹ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਿਆ ਬੱਸ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾ ਚ ਪਈ ਨੀਲੀ ਸਲਵਾਰ ਚੱਕ ਵਾਪਸ ਮੁੜ ਗਿਆ
ਕੈਲਾ ਏਨਾ ਡਰ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਿਆ ਨਾ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਸ਼ਕਲ ਦਿਸੀ ਕਿਉਕਿ ਚਾਨਣ ਸਾਰਾ ਕੈਲੇ ਤੇ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ
ਏਧਰ ਅੰਦਰ ਆ ਕੇ ਕਰਮ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲੇ ਤੇ ਘਰ ਦੇ ਹਰੇਕ ਮੈਂਬਰ ਦੇ ਗੇਟ ਅੱਗੇ ਜਾ ਕੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਕਿਹੜੇ ਕਮਰੇ ਦੀ ਲਾਇਟ ਜਗ ਰਹੀ ਹੈ ਪਰ ਸਭ ਆਪਣੋ ਆਪਣੇ ਕਮਰਿਆਂ ਚ ਸੁੱਤੇ ਪਏ ਸਨ ਤੇ ਲਾਇਟਾਂ ਬੁਝੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ ਤਾਂ ਕਰਮ ਦੀ ਮੱਥੇ ਦੀ ਤਿਉੜੀ ਹੋਰ ਡੂੰਘੀ ਹੋ ਗਈ
ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਸਵੇਰੇ ਅੱਠ ਵਜੇ
(ਕਮਲਜੀਤ ਦੇ ਘਰ )
ਸਵੇਰ ਦੇ ਅੱਠ ਵੱਜੇ ਸਨ ਤੇ ਪਾਰਸ ਤੇ ਸੰਜੀਵ ਖੇਤ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ , ਸਨਦੀਪ ਤੇ ਜਸਲੀਨ ਨਾਨਕੇ ਜਾਣ ਦੀਆਂ ਤਿਆਰੀਆਂ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਤੇ ਬਚਿੱਤਰ ਚੁਬਾਰੇ ਚ ਗੁੰਮ ਸੁੰਮ ਪਿਆ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਕਮਲ ਬਹੁਤ ਫਿਕਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ
ਖੇਤ ਪੱਠੇ ਵੱਡਦਾ ਸੰਜੀਵ ਪਾਰਸ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ
“ ਔਰ ਬਤਾਓ ਸਰਦਾਰ ਜੀ , ਕੋਈ ਲਕੜੀ ਚੋਦੀ “
ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਪਾਰਸ ਬੋਲਿਆ
“ ਕਿੱਥੇ ਯਾਰ ਇੱਕ ਸਹੇਲੀ ਸੀ ਓਹਦੇ ਨਾਲ ਵੀ ਬ੍ਰੇਕਅੱਪ ਹੋ ਗਿਆ “
ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਹੱਸ ਕੇ ਬੋਲਿਆ
“ ਤੋ ਔਰ ਨਹੀਂ ਕਿਸੇ ਕੇ ਸਾਥ ਬਾਤ ਬਨੀ “
ਤਾਂ ਪਾਰਸ ਬੋਲਿਆ
“ ਨਾ ਯਾਰ ਨਖਰੇ ਈ ਬੜੇ ਕਰਦੀਆਂ , ਪਹਿਲਾਂ ਸੈੱਟ ਨੀ ਹੁੰਦੀ , ਜੇ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ
ਫੇਰ ਦੇਣ ਵੇਲੇ ਨਖਰੇ ਬਾਕੀ ਕਵਾਰੀ ਕੁੜੀ ਦੀ ਸੇਫਟੀ ਦਾ ਅੱਡ ਡਰ “
ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਪੱਠਿਆਂ ਦਾ ਰੁੱਗ ਮਗਰ ਸੁੱਟਦਾ ਬੋਲਿਆ
“ ਤੋਂ ਕੋਈ ਅੰਟੀ ਸੈੱਟ ਕਰਲੋ , ਮਜੇ ਕਾ ਮਜੇ ਔਰ ਕੋਈ ਡਰ ਵੀ ਨਹੀਂ “
ਤਾਂ ਪਾਰਸ ਬੋਲਿਆ
“ ਅੰਟੀਆਂ ਕਿੱਥੇ ਸੈੱਟ ਹੁੰਦੀਆਂ “
ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਬੋਲਿਆ
“ ਹੋ ਜਾਤੀ ਹੈਂ ਮੇਰਾ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਹੈ ਉਸਕੇ ਸਰਦਾਰ ਸੇ ਦੋ ਦੋ ਅੰਟੀਆਂ ਸੈੱਟ ਹੈ ਅਪਨੀ ਬੀਬੀ ਕੀ ਉਮਰ ਕੀ “
ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦਾ ਜਿਕਰ ਆਉਂਦਿਆਂ ਪਾਰਸ ਪੱਠੇ ਵੱਡਣਾ ਛੱਡ ਸੰਜੀਵ ਵੱਲ ਗੁੱਸੇ ਚ ਝਾਕਿਆ ਤੇ ਬੋਲਿਆ
“ ਤੇਰਾ ਮਤਲਬ ਕੀ ਆ ਓਏ “
ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਥੋੜਾ ਡਰ ਗਿਆ ਪਰ ਗੱਲ ਸੰਭਾਲ ਦਾ ਬੋਲਿਆ
“ ਅਰੇ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਆਪ ਤੋਂ ਗਲਤ ਮਤਲਬ ਨਿਕਾਲ ਰਹੇ ਹੋ ਮੈਂ ਤੋ ਉਮਰ ਕੀ ਬਾਤ ਕਰ ਰਹਾ ਥਾ ਕਿ ਇਸ ਉਮਰ ਮੇਂ ਵੀ ਮਹੀਲਾਏਂ ਲੰਨਡ ਮਾਂਗਤੀ ਹੈ “
ਸੰਜੀਵ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਪਾਰਸ ਠੰਡਾ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਬੋਲਿਆ
“ ਚੱਲ ਠੀਕ ਆ ਠੀਕ ਆ ਤੂੰ ਪੱਠੇ ਵੱਡ ਅਸੀਂ ਜਾਣਾ ਆਥਣੇ “
ਜਾਣ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਸੰਜੀਵ ਨੇ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਿਆ
“ ਕਹਾਂ ਜਾਨਾ ਹੈ ਸਰਦਾਰ ਜੀ , ਅਗਰ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾਨਾ ਹੈ ਤੋਂ ਮੁਝੇ ਕੁਝ ਮੰਗਵਾਨਾ ਥਾ “
ਤਾਂ ਪਾਰਸ ਬੋਲਿਆ
“ ਸ਼ਹਿਰ ਨੀ ਜਾਣਾ ਨਾਨਕੇ ਚੱਲੇ ਆਂ , ਸੋਮਵਾਰ ਨੂੰ ਆਵਾਂਗੇ ਤੂੰ ਘਰ ਦਾ ਖਿਆਲ ਰੱਖੀਂ ਮਗਰ “
ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਬੋਲਿਆ
“ ਸਭੀ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ “
ਤਾਂ ਪਾਰਸ ਬੋਲਿਆ
“ ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਤੇ ਭੈਣਾਂ , ਮੰਮੀ ਤੇ ਬਾਪੂ ਤਾਂ ਘਰ ਹੀ ਨੇ “
ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਖੁਸ਼ੀ ਲਕੋਦਾਂ ਸੰਜੀਵ ਬੋਲਿਆ
“ ਠੀਕ ਹੈ ਠੀਕ ਹੈ ਸਰਦਾਰ ਜੀ “
ਤੇ ਪੱਠੇ ਵੱਡਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਫਿਰ ਕੁਝ ਚਿਰ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਇੱਕ ਦਮ ਉੱਠ ਕੇ ਬੋਲਿਆ
“ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਮੁਝੇ ਗਾਠ ਚੁਕਵਾਦੋ ਪੱਠੋਂ ਕੀ ਮੈਂ ਫੇਕ ਆਤਾ ਹੂੰ ਔਰ ਪਾਨੀ ਪੀ ਆਤਾ ਹੂੰ “
ਤਾਂ ਪਾਰਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੱਠਿਆਂ ਸੀ ਪੰਡ ਚਕਵਾਅ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਆਪ ਪੱਠੇ ਵੱਡਣ ਲੱਗ ਪਿਆ
ਸਜੀਵ ਪਸ਼ੂਆਂ ਵਾਲੇ ਚ ਆ ਪੰਡ ਸੁੱਟਦਾ ਹੈ ਤੇ ਬਰਾਂਡੇ ਚ ਮਗਰ ਖੂੰਜੇ ਚ ਜਾ ਕੇ ਲਾਸਟ ਕਿੱਲੇ ਤੇ ਬੰਨੀ ਮੱਝ ਖੋਲ ਓਥੇ ਹੀ ਖੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
ਮੱਝ ਭੱਜ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਮਲ ਰਸੋਈ ਚ ਖੜ੍ਹੀ ਦੇਖਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਭੱਜ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ ਹੈ
“ ਇਹ ਪਤਾ ਨੀ ਕਿਵੇਂ ਖੁੱਲਗੀ , ਬੰਨਦਾ ਪਤਾ ਨੀ ਕਿਵੇਂ ਆਂ ਮੱਝਾਂ ਏਹੇ “
ਏਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਮੱਝ ਦਾ ਸੰਗਲ ਫੜ ਓਹ ਬਰਾਂਡੇ ਅੰਦਰ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਈ
ਇਹ ਬਰਾਂਡਾ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਸੀ ਤੇ ਇਸ ਦੇ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਗੇਟ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਸਿਰਫ ਮੂਹਰੇ ਸੀ ਤੇ ਬਰਾਂਡੇ ਦੇ ਅਖੀਰ ਤੇ ਤੂੜੀ ਪਾਈ ਹੋਈ ਸੀ ਉਸ ਪਾਈ ਤੂੜੀ ਦੇ ਕੋਲ ਹੀ ਲਾਸਟ ਕਿੱਲੇ ਤੋਂ ਇਹ ਮੱਝ ਖੁੱਲੀ ਸੀ
ਅੰਦਰ ਨੂੰ ਸਿਰੇ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਜਦ ਕਮਲ ਨੇ ਕੋਡੀ ਹੋ ਕੇ ਮੱਝ ਦਾ ਸੰਗਲ ਕਿੱਲੇ ਤੇ ਪਾਇਆ ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਇੱਕ ਦਮ ਹਨੇਰੇ ਚੋਂ ਨਿੱਕਲ ਉਸ ਦੇ ਮਗਰ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਕਰੜੇ ਕਰੜੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਚਿੱਤੜ ਮਸਲ ਦਿੱਤੇ
ਆਪਣੇ ਚਿੱਤੜਾਂ ਤੇ ਕਿਸੇ ਓਪਰੇ ਦੇ ਹੱਥ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਕਮਲ ਇੱਕ ਦਮ ਡਰ ਗਈ ਤੇ ਉਹ ਚੀਕ ਮਾਰਨ ਹੀ ਲੱਗੀ ਸੀ ਕਿ ਸੰਜੀਵ ਨੇ ਇੱਕ ਦਮ ਹੱਥ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਰੱਖ ਲਿਆ ਤੇ ਹੌਲੀ ਦੇਣੇ ਕੰਨ ਚ ਕਿਹਾ
“ਸ਼ੋਰ ਮਤ ਮਚਾਨਾ ਬੀਬੀ ਜੀ ਮੈ ਹੂੰ “
ਤਾਂ ਜਦ ਕਮਲ ਨੇ ਸੰਜੀਵ ਦੀ ਅਵਾਜ ਪਛਾਣ ਮਗਰ ਮੁੜਕੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਨੂੰ ਦੇਖ ਬੋਲੀ
“ ਵੇ ਕੰਜਰਾ ਤੂੰ ਆਂ , ਤੂੰ ਪੱਠੇ ਵੱਡਣ ਨੀ ਗਿਆ ਪਾਰਸ ਨਾਲ “
“ ਬੀਬੀ ਜੀ ਪੱਠੇ ਹੀ ਕਾਟ ਰਹਾ ਥਾ “
ਤਾਂ ਕਮਲ ਬੋਲੀ
“ ਫੇਰ ਏਥੇ ਕੀ ਕਰਦਾਂ ਜਾ ਖੇਤ ਜਾ ਬੜ ਪਾਰਸ ਨਾ ਤੇਰੇ ਮਗਰ ਆਜੇ ਏਥੇ ਮੇਰੀ ਗੁੱਤ ਪਟਾਏਂਗਾ “
ਤਾਂ ਕਮਲ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫੀ ‘ਚ ਲੈਂਦਾ ਸੰਜੀਵ ਬੋਲਿਆ
“ ਵੋ ਨਹੀਂ ਆਏਗਾ ਬੀਬੀ ਜੀ ਉਸਕੀ ਚਿੰਤਾ ਮਤ ਕਰੋ “
ਸੰਜੀਵ ਦੀ ਜੱਫੀ ਚੋਂ ਛੁੱਟਦੀ ਕਮਲ ਬੋਲੀ
“ ਵੇ ਛੱਡ ਮੈਨੂੰ ਕੁੜੀਆਂ ਘਰੇ ਆਂ ਜਾਣ ਦੇ ਮੈਨੂੰ “
ਕਮਲ ਸੰਜੀਵ ਕੋਲ ਦੀ ਲੰਘਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਨੇ ਬਾਹ ਫੜ ਲਈ ਤੇ ਬੋਲਿਆ
“ ਅਰੇ ਬਾਤ ਤੋ ਸੁਨਲੋ ਜਿਸ ਕਾਮ ਕੇ ਲਿਏ ਆਇਆ ਥਾ ਮੈਂ “
ਤਾਂ ਕਮਲ ਬੋਲੀ
“ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਕੀ ਕਰਨ ਆਇਆਂ ਤੂੰ , ਛੱਡ ਜਾਣ ਦੇ ਮੈਂਨੂੰ “
ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਬੋਲਿਆ
“ ਅਰੇ ਮੁਝੇ ਮਾਲੁਮ ਹੈ ਬੀਬੀ ਕਿ ਸਰਦਾਰ ਔਰ ਲੜਕੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈਂ ਜੇ ਕਾਮ ਤੋਂ ਮੈਂ ਰਾਤ ਕੋ ਵੀ ਕਰਲੂਗਾ ਮਗਰ ਆਜ ਤੁਮ ਅਗਰ ਬੜੀ ਬੀਬੀ ਕੋ ਜਗਾਂ ਬੁਲਾਲੋ ਤੋ ਮਜਾ ਆ ਜਾਏਗਾ , ਬੁਲਾ ਲੀਜੀਏ ਨਾ ਬੜਾ ਮਨ ਹੋ ਰਹਾ ਹੈ “
ਸੰਜੀਵ ਦੇ ਬਿਨਾਂ ਕਹੇ ਹੀ ਓਹਨੇ ਕਰਮ ਨੂੰ ਫੂਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿਉਕਿ ਇੱਕ ਤਾਂ ਸੌਹਰੇ ਦਾ ਇਲਾਜ ਕਰਨਾ ਸੀ ਤੇ ਦੂਜਾ ਉਹ ਸੰਜੀਵ ਤੋਂ ਤੰਗ ਆਈ ਪਈ ਸੀ ਕਿਉਕਿ ਉਹ ਰੋਜ ਉਸ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕਰਮ ਨੂੰ ਸੱਦੇ
ਤਾਂ ਥੋੜਾ ਸਵਾਦ ਲੈਦੀਂ ਕਮਲ ਬੋਲੀ
“ ਕੋਈ ਨੀ ਸੱਦ ਲੈਨੀ ਆ , ਪਰ ਕਰੇਂਗਾ ਕਿੱਥੇ ਓਹਦੇ ਨਾਲ “
ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਬੋਲਿਆ
“ ਵੋ ਵੀ ਬਤਾਤਾ ਹੂੰ “
ਤਾਂ ਆਪਣਾ ਮੂੰਹ ਕਮਲ ਦੇ ਕੰਨ ਕੋਲ ਲਿਜਾਕੇ ਸੰਜੀਵ ਨੇ ਸਾਰੀ ਮਨ ਦੀ ਗੱਲ ਕਮਲ ਦੇ ਕੰਨ ਚ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾੀ ਤਾਂ ਕਮਲ ਬੋਲੀ
“ ਦੇਖ ਕਿੱਡਾ ਸ਼ਕੀਨ ਬਣਦਾ ਏ , ਕੰਜਰ ਕਿਸੇ ਥਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਨੀ ਕਰਦੀ ਆਂ ਹੱਲ ਤੇਰਾ “
ਏਨਾ ਕਹਿ ਕਿ ਕਮਲ ਬਰਾਂਡੇ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਚਲੀ ਗਈ
ਬਾਹਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਅੰਦਰ ਚਲੀ ਗਈ ਤੇ ਸੰਜੀਵ ਵਾਪਸ ਪੱਠੇ ਵੱਡਣ ਪਾਰਸ ਕੋਲ ਚਲਿਆ ਗਿਆ , ਸੰਜੀਵ ਨੂੰ ਆਉਦਾਂ ਦੇਖ ਪਾਰਸ ਬੋਲਿਆ
“ ਓਹ ਬੜਾ ਟਾਇਮ ਲਾਤਾ ਮੁੜਨ ਨੂੰ “
ਤਾਂ ਪੱਟਾਂ ਚ ਖੜਾ ਲੱਨ ਅਡਜਸਟ ਕਰਦਾ ਸੰਜੀਵ ਬੋਲਿਆ
“ ਬੋ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਬੈਂਸ ਖੁੱਲ ਗਈ ਸੀ “
ਤਾਂ ਪਾਰਸ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਪੱਠੇ ਵੱਡਣ ਲੱਗ ਪਿਆ
ਤੇ ਓਧਰ ਦੋਵੇਂ ਕੁੜੀ ਕਰਮ ਦੁਆਲੇ ਬੈਠੀਆਂ ਸਨ ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ
ਸਨਦੀਪ ਬੋਲੀ
“ ਮੰਮੀ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਚੱਲੋ ਸਾਡੇ ਨਾਲ “ ਤੇ ਜਸਲੀਨ ਨੇ ਵੀ ਹਾਮੀ ਭਰ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਕਮਲ ਬੋਲੀ
“ ਨਾ ਪੁੱਤ ਤੁਸੀਂ ਜਾਉ ਮੈਂ ਨੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਤੁਹਾਡੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਬਿਮਾਰ ਨੇ ਬਾਕੀ ਘਰੇ ਕੌਣ ਰਹੂ ਓਹਨਾਂ ਕੋਲ “
ਤਾਂ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਗੱਲ ਨੂੰ ਸਮਝ ਹਾਂ ਚ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਤੇ ਜਸਲੀਨ ਬੋਲੀ
“ ਠੀਕ ਆ ਮੰਮੀ , ਪਰ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਚਲਦੇ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਮਜਾ ਆਉਣਾ ਸੀ
ਤਾਂ ਕਮਲ ਬੋਲੀ
“ਕੋਈ ਨੀ ਪੁੱਤ ਤੁਸੀਂ ਮਜੇ ਕਰਿਓ “
ਇਹਨਾਂ ਕਹਿ ਕੇ ਦੋਵੇਂ ਉੱਠੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਚਲੀਆਂ ਗਈ ਓਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੂੰ ਕਮਲ ਵੇਖਦੀ ਰਹੀ ਤੇ ਓਹਨਾਂ ਦੇ ਹਿਲਦੇ ਚਿੱਤੜ ਤੇ ਮੁੰਮੇ ਵੇਖ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ ਕਿ ਕੁੜੀਆਂ ਵਿਆਹੁਣ ਵਾਲੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ
ਕਮਲ ਦਾ ਸੋਚਣਾ ਸਹੀ ਸੀ ਸਨਦੀਪ ਤੇ ਜਸਲੀਨ ਪੂਰੀਆਂ ਜਵਾਨ ਹੋ ਚੁੱਕੀਆਂ ਸਨ ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਫਲ ਪੱਕ ਚੁੱਕੇ ਸਨ ਤੇ ਪੂਰੇ ਰਸੀਲੇ ਲੱਗ ਰਹੇ ਸਨ ਤੇ ਕਮਲ ਦਾ ਡਰ ਜਾਇਜ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਪਿੰਦੇ ਤੋਂ ਬਚ ਜਾਣ , ਪਾਰਸ ਦੇ ਨਾਲ ਜਾਣ ਕਰਕੇ ਹੀ ਓਹ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਨਾਨਕੇ ਭੇਜ ਰਹੀ ਸੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਰੋਕ ਹੀ ਲੈਂਦੀ
ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਦੀ ਦੁਪਹਿਰ
( ਕਰਮਜੀਤ ਦਾ ਘਰ )
ਸਵੇਰ ਦੀ ਗੱਲ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਰਮ ਕੁਮਲਾਈ ਜਿਹੀ ਫਿਰਦੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦੀ ਚਿੰਤਾ ‘ਚ ਵਾਧਾ ਕੈਲੇ ਨੇ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਸਲਵਾਰ ਤਾਂ ਓਹ ਸਖ਼ਸ ਲੈ ਗਿਆ ਜੋ ਓਹਨਾਂ ਦੇ ਮਗਰ ਆਇਆ ਸੀ
ਕਰਮ ਹੁਣ ਏਸ ਗੱਲ ਬਾਰੇ ਹੀ ਸੋਚੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਕਰੇ, ਏਨੇ ਚਿਰ ਨੂੰ ਕਰਮ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਜੱਸਾ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਬੋਲਿਆ
“ ਕੀ ਗੱਲ ਮੰਮੀ ਕੀ ਸੋਚ ਰਹੇ ਓ “
ਤਾਂ ਇੱਕ ਦਮ ਖਿਆਲਾਂ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੀ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਕੁਝ ਨੀ ਕੁਝ ਨੀ ਪੁੱਤ ਓਦਾਂ ਈ ਬੈਠੀ ਸੀ “
ਤਾਂ ਜੱਸਾ ਸਹਿਜ ਸੁਭਾ ਹੀ ਬੋਲਿਆ
“ ਕੋਈ ਨੀ ਮੰਮੀ ਦੱਸ ਦਵੋ ਜੇ ਕੋਈ ਹੈਲਪ ਚਾਹੀਦੀ ਆ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਮਨ ਚ ਬੋਲੀ
“ ਹੁਣ ਇਹਨੂੰ ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਕਿ ਕੋਈ ਤੇਰੇ ਮਾਂ ਦੀ ਸੁੱਥਣ ਚੱਕ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ ਕੋਈ “
ਪਰ ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ ਜੱਸੇ ਨੇ ਫੇਰ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਬੋਲੀ
“ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਹੈਲਪ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦੀ ਪੁੱਤ ਜੇ ਚਾਹੀਦੀ ਹੋਈ ਜਰੂਰ ਦੱਸੂ “
ਇਹ ਸੁਣ ਜੱਸਾ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਿਆ ਬੱਸ ਬਾਹਰ ਚਲਿਆ ਗਿਆ
ਜੱਸੇ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਕਰਮ ਇਹ ਵੀ ਹਿਸਾਬ ਲਾ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਸਵੇਰ ਵਾਲਾ ਸਖਸ਼ ਕਿਤੇ ਜੱਸਾ ਤਾਂ ਨਹੀ ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਏਦਾਂ ਲੱਗਿਆ ਨਾ ਤਾਂ ਓਹ ਥੋੜੀ ਨਿਸ਼ਚਿੰਤ ਹੋਈ
ਕਰਮ ਉੱਠੀ ਤੇ ਉੱਠ ਕੇ ਆਪਣੀ ਛੋਟੀ ਕੁੜੀ ਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਕਮਰੇ ‘ਚ ਚਲੀ ਗਈ
ਪ੍ਰੀਤ ਜੋ ਕਿ ਅੰਦਰ ਤਿਆਰ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ
ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਆਉਂਦੀ ਦੇਖ ਬੋਲੀ
“ ਕਿੱਦਾਂ ਮੰਮੀ ਕੀ ਹਾਲ ਨੇ “
ਪ੍ਰੀਤ ਬੜੀ ਰੌ ਚ ਬੋਲੀ ਸੀ, ਕਰਮ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਹੌਸਲਾ ਹੋਇਆ ਤੇ ਓਹ ਕੁਝ ਦੇਰ
ਆਪਣੀ ਕੁੜੀ ਦੀ ਜਵਾਨੀ ਤੋਲਦੀ ਰਹੀ
ਭਰੀਆਂ ਛਾਤੀ ਭਾਰੀ ਚਿੱਤੜ ਤੇ ਪਤਲ਼ਾ ਲੱਕ ਕਿਸੇ ਵੀ ਗੱਭਰੂ ਦੀ ਪਸੰਦ ਹੋ ਸਕਦੀ ਸੀ ਆਪਣੀ ਕੁੜੀ ਦੀ ਭਰੀ ਜਵਾਨੀ ਦੇਖੇ ਕਰਮ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜਵਾਨੀ ਯਾਦ ਆ ਗਈ ਸੀ
ਕਰਮ ਨੂੰ ਇਝ ਖੜੀ ਦੇਖਕੇ ਪ੍ਰੀਤ ਬੋਲੀ
“ ਕਿੱਥੇ ਖੋ ਗਏ ਮੰਮੀ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਕੁਝ ਨੀ ਧੀਏ ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਜਵਾਨੀ ਦੇ ਦਿਨ ਚੇਤੇ ਕਰਦੀ ਸੀ “
ਤਾਂ ਪ੍ਰੀਤ ਬੋਲੀ
“ ਹੁਣ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਜਵਾਨ ਓ , ਹੁਣ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਤੁਹਾਨੂੰ”
ਤਾਂ ਕਰਮ ਬੋਲੀ ਹੁਣ ਤਾਂ ਮੈਂ ਬੁੱਢੀ ਹੋ ਗਈ ਪੁੱਤ ਹੁਣ ਕਿੱਥੇ ਰਹੀ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਪ੍ਰੀਤ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਆ ਬੋਲੀ
“ ਬੁੱਢੀ ਕਿੱਥੇ ਹੋਈ ਆਂ ਮਾਤਾ ਤੂੰ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਪ੍ਰੀਤ ਦਾ ਇਹ ਰੌ ਦੇਖਕੇ ਬੋਲੀ
“ ਤੂੰ ਕੀ ਦੇਖ ਲਿਆ ਅਹਿਜਾ ਮੇਰੇ ‘ਚ “
ਤਾਂ ਪ੍ਰੀਤ ਕਰਮ ਦੇ ਕੰਨ ਚ ਬੋਲਦੀ ਹੈ
“ ਬੁੱਢੀਆਂ ਘੋੜੀਆਂ ਤੇ ਵੀਹ ਵੀਹ ਲੱਖ ਕੌਣ ਲਾਉਂਦਾ ਮੰਮੀ ਤੇਰੇ ਤੇ ਤਾਂ ਅਗਲੇ ਦੇ ਸਾਰੇ ਗਹਿਣੇ ਵੀ ਲੱਗਗੇ ਤਾਂ ਕਿਤੇ ਤੂੰ ਨੱਥ ਪਵਾਈ “
ਇਹ ਕਹਿ ਪ੍ਰੀਤ ਕਰਮ ਵੱਲ ਸ਼ਰੇਆਮ ਅੱਖਾਂ ਚ ਅੱਖ ਪਾ ਵੇਖੀ ਗਈ ਤੇ ਕਰਮ ਬੱਸ ਹੈਰਾਨ ਹੋਈ ਖੜੀ ਰਹੀ
ਪ੍ਰੀਤ ਏਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਕਮਰੇ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਚੱਲ ਮੇਰੀ ਸਲਵਾਰ ਤਾਂ ਦੇ ਦੇ “
ਤਾਂ ਪ੍ਰੀਤ ਬੋਲੀ
“ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਸਲਵਾਰ ਨੀ ਤੇਰੀ ਮਾਤਾ “
ਏਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਓਹ ਬਾਹਰ ਚਲੀ ਗਈ ਤੇ ਕਰਮ ਅੰਦਰ ਖੜੀ ਬੱਸ ਇਹੀ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ ਕਿ ਜੋ ਪੈਸੇ ਤੇ ਗਹਿਣੇ ਓਹਦੇ ਸੌਹਰੇ ਨੇ ਓਹਨੂੰ ਦਿੱਤੇ ਸਨ ਓਹਨਾਂ
ਦਾ ਪਤਾ ਸਿਰਫ ਕਰਮ ਤੇ ਉਸਦੇ ਸੌਹਰੇ ਕੈਲੇ ਨੂੰ ਸੀ ਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ
ਤੇ ਦੂਜੀ ਗੱਲ ਜੇ ਸਲਵਾਰ ਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਨਹੀਂ ਚੱਕੀ ਤਾਂ ਓਹ ਕਿਸਨੇ ਚੱਕੀ ਹੈ
ਕਰਮ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਖੜ੍ਹੀ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਜੱਸਾ ਆਇਆ ਤੇ ਬੋਲਿਆ
“ਮੰਮੀ ਹੋਜੋ ਤਿਆਰ ਤੁਸੀਂ , ਤੁਹਾਨੂੰ ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਮਾਸੀ ਕੋਲ ਛੱਡ ਜਾਂਵਾਗੇ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ ਬੱਸ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਚਲੀ ਗਈ ।
ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਕਰਮ ਤਿਆਰ ਹੋਕੇ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ ਤੇ ਜੱਸਾ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਉਡੀਕ ਰਹੇ ਸੀ ਤਾਂ ਤਿੰਨੋ ਜਾਣੇ ਗੱਡੀ ਚ ਬੈਠ ਕਮਲਜੀਤ ਦੇ ਪਿੰਡ ਵੱਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਏ
ਕਮਲਜੀਤ ਮਾਸੀ ਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਓਹਨਾਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਕਰਮਜੀਤ ਨੂੰ ਓਥੇ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਆਪ ਮਾਸੀਂ ਦੇ ਤਿੰਨੇ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਪਾਰਸ , ਸਨਦੀਪ ਤੇ ਜਸਲੀਨ ਨੂੰ ਲੈ ਆਪਣੇ ਨਾਨਕੇ ਪਿੰਡ ਚਲੇ ਗਏ , ਜਿੱਥੇ ਰਮਨ ਤੇ ਪਿੰਦਾ ਓਹਨਾਂ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ
ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਦੀ ਸ਼ਾਮ
(ਕਮਲਜੀਤ ਦਾ ਘਰ )
ਕਰਮਜੀਤ ਨੂੰ ਵਿਹੜੇ ‘ਚ ਫਿਰਦੀ ਦੇਹ ਸੰਜੀਵ ਨੇ ਦੂਰੋ ਹੋ ਅਵਾਜ ਮਾਰੀ
“ ਕੈਸੀ ਹੋ ਬੀਬੀ ਜੀ “
ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਵੱਲ ਝਾਕਦੀ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਵੇ ਠੀਕ ਆ ਸੰਜੀਵ ਤੂੰ ਦੱਸ ਕਿਵੇਂ ਆਂ “
ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਬੋਲਿਆ
“ ਹਮ ਤੋਂ ਠੀਕ ਹੂੰ , ਆਪ ਬੜੀ ਸੁੰਦਰ ਲਗ ਰਹੀ ਹੋ ਆਜ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਹੈਰਾਨ ਜਿਹੀ ਹੋ ਕੇ ਬੋਲੀ
“ ਅੱਛਾ , ਕਿਉ ਪਹਿਲਾਂ ਨੀ ਸੋਹਣੀ ਲਗਦੀ ਸੀ “
ਤਾਂ ਸਜੀਵ ਬੋਲਿਆ
“ ਅਰੇ ਨਹੀਂ ਆਜ ਤੋਂ ਕਟਰੀਨਾ ਕੈਫ ਲਗ ਰਹੀ ਹੋ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਬੱਸ ਹੱਸੀ ਤੇ ਰਸੋਈ ਅੰਦਰ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਕਮਲ ਕੋਲ ਚਲੀ ਗਈ
ਕਰਮ ਦੇ ਹਿਲਦੇ ਚਿੱਤੜ ਦੇਖ ਸੰਜੀਵ ਅੰਦਰ ਕੰਬਣੀ ਛਿੜ ਗਈ ਤੇ ਓਹ ਰਾਤ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨ ਲੱਗਾ
ਕਰਮ ਅੰਦਰ ਜਾ ਕੇ ਕਮਲ ਨੂੰ ਬੋਲੀ
“ ਨੀ ਆ ਸੰਜੀਵ ਬੜਾ ਚਾਭਲਿਆ ਫਿਰਦਾ “
ਤਾਂ ਕਮਲ ਇੱਕ ਦਮ ਹੱਸ ਪਈ ਤੇ ਬੋਲੀ
“ ਨੀ ਇਹਨੇ ਕੀ ਚਾਭਲਨਾ ਓਦਾਂ ਈ ਹੱਸਦਾ ਖੇੜਦਾ ਰਹਿੰਦਾ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਤੂੰ ਮੈਂਨੂੰ ਐਵੇ ਈ ਸੱਦ ਲਿਆ ਐਤਕੀ ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਤਾ ਹੈ ਕਿਵੇਂ ਇਲਾਜ ਕਰਨਾ ਬੁੜੇ ਦਾ “
ਤਾਂ ਕਮਲ ਬੋਲੀ
“ ਬੁੜੀ ਦਾ ਇਲਾਜ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਰ ਦੇਣਾ ਸੀ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਫੇਰ ਮੈਨੂੰ ਕਿਉਂ ਸੱਦਿਆ ਤੂੰ ? ਕਿਤੇ ਐਤਕੀ ਮੈਥੋਂ ਤਾਂ ਇਲਾਜ ਕਰਵਾਉਣਾ ਬੁੜੇ ਦਾ “
ਤਾਂ ਕਮਲ ਹੱਸੀ ਤੇ ਬੋਲੀ
“ ਤੂੰ ਤਾਂ ਓਦਾਂ ਈ ਹਲਕੀ ਫਿਰਦੀ ਏ ਕੁੱਤੀਏ , ਤੇਰੇ ਵਾਸਤੇ ਸਰਪਰਾਇਜ ਆ ਇੱਕ ਬੱਸ ਰਾਤ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਤੇ ਨਹਾਅ ਧੋ ਕੇ ਤਿਆਰ ਹੋਜਾ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦੀ ਬੋਲੀ
“ ਨਹਾਅ ਧੋ ਕੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾ , ਨੀ ਕਰਵਾਉਣਾ ਕੀ ਆ ਤੂੰ ਮੈਥੋਂ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਸਰਪਰਾਇਜ ਨਾ ਖਰਾਬ ਕਰ ਤੂੰ ਭੈਣੇ , ਬੱਸ ਜਿਵੇਂ ਕਹਿ ਰਹੀ ਆਂ ਕਰੀ ਜਾ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ ਤੇ ਹੱਸ ਕੇ ਜੇ ਅੰਦਰ ਬਾਥਰੂਮ ਚ ਜਾ ਬੜੀ , ਜਿਥੇ ਕੀ ਕਮਲ ਨੇ ਓਹਦੇ ਵਾਸਤੇ ਲਾਲ ਗੂੜਾ ਸੂਟ , ਲਾਲਾ ਰੰਗ ਦਾ ਚੂੜਾ ਤੇ ਬ੍ਰਾ ਪੇਂਟੀ ਵੀ ਲਾਲ ਰੰਗ ਦੀ ਰੱਖੀ ਸੀ
ਕਰਮ ਓਹਨੀ ਪੈਰੀਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ ਤੇ ਕਮਲ ਨੂੰ ਬੋਲੀ
“ ਨੀ ਕੁੱਤੀਏ ਆ ਕੀ ਕੰਮ ਆ ਤੇਰੇ , ਕਿਤੇ ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਤਾਂ ਨੀ ਤੇਰਾ “
ਤਾਂ ਕਮਲ ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਹੱਸਦੀ ਰਹੀ ਤੇ ਬੋਲੀ
“ ਤੂੰ ਬੱਸ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾ ਫੇਰ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸਦੀਂ ਆਂ ਕੀ ਕਰਨਾ , ਬੱਸ ਹੁਣ ਕੋਈ ਸਵਾਲ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣਾ ਤੂੰ ਕੁਝ ਨੀ ਬੋਲਣਾ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਵਾਪਸ ਮੁੜ ਗਈ ਤੇ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿੱਚ ਨਹਾਉਣ ਲੱਗ ਗਈ
ਕਰਮ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਨਹਾਤੀ ਤੇ ਆਪਣਾ ਪਿੰਡਾ ਪੂੰਝ ਉਸਦੇ ਪਹਿਲਾ ਲਾਲ ਬ੍ਰਾ ਪੈਂਟੀ ਪਾਈ ਤੇ ਫਿਰ ਲਾਲ ਸੂਟ ਪਾ ਤੇ ਬਾਹਾਂ ਚ ਲਾਲ ਚੂੜਾ ਪਾ ਕਮਲ ਕੋਲ ਜਾ ਬੜੀ
ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਦਾ ਇਹ ਰੂਪ ਦੇਖ ਕਮਲ ਬੋਲੀ
“ ਨੀ ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਚਾਹੇ ਅੱਜ ਵਿਆਹ ਕੇ ਤੋਰ ਦਈਏ , ਨੀ ਕਿੰਨੀ ਸੋਹਣੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਆਂ ਤੂੰ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਨੀ ਹੁਣ ਤਾਂ ਦੱਸਦੇ ਦੇ ਕਰਨਾ ਕੀ ਆ “
ਤਾਂ ਕਮਲ ਬੋਲੀ
“ ਬੱਸ ਚੁੱਪ ਰਹਿ ਐਵੇਂ ਨਾ ਬੋਲੀ ਜਾ “
ਤੇ ਕਮਲ ਅੱਗੇ ਹੋ ਕੇ ਕਰਮ ਦਾ ਘੁੰਡ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਤੋਂ ਫੜ ਲਿਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਬੈਡ ਰੂਮ ਵੱਲ ਲੈ ਗਈ ਤੇ ਅੰਦਰ ਬਾੜ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਬਾਹਰੋਂ ਦਰਵਾਜਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ
ਜਦੋਂ ਕਰਮ ਨੇ ਦਰਵਾਜਾ ਬੰਦ ਹੋਣ ਦੀ ਅਵਾਜ ਸੁਣੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਦਮ ਘੁੰਡ ਚੱਕ ਲਿਆ ਤੇ ਕਮਰੇ ਅੰਦਰ ਦੇਖਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਦੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਈ
ਅੰਦਰ ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ , ਅੰਦਰ ਕਮਲ ਦਾ ਸੌਹਰਾ ਬਚਿੱਤਰ ਸੀ ਜੋ ਸ਼ੇਰਬਾਨੀ ਪਾਈ ਬੈਠਾ ਸੀ ਤੇ ਮੁਸ਼ਕੜੀਆਂ ਹੱਸੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ
ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੋਂਵੇ ਆਪਣੋ ਆਪਣੇ ਘਰ ਚਲੀਆਂ ਗਈਆਂ , ਚਿੱਠੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਬਾਅਦ ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਖਾਸ ਗੱਲਬਾਤ ਨਾ ਹੋਈ, ਕਿਉਕਿ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਬਗੈਰ ਬਚਨ ਪੁਗਾਏ ਹੁਣ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਰਾਣੀ ਨੇ ਵੀ ਕਰਮਜੀਤ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਕਿਵੇਂ ਕਿੱਦਾਂ ਤੇ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਹੋਵੇਗੀ ।
ਓਧਰ ਬਾਬੇ ਨੇ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਚਿੱਠੀਆਂ ਦੇਣ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਹਦਾਇਤ ਇਹ ਵੀ ਕੀਤੀ ਸੀ ਕਿ ਓਹਨਾ ਦੋਵਾਂ ਕੋਲ ਗੁਪਤ ਰੂਪ ਚ ਸਾਂਝੇ ਤੌਰ ਤੇ ਇੱਕ ਚਿੱਠੀ ਹੋਰ ਆਵੇਗੀ , ਜਿਸ ‘ਚ ਕੁਝ ਹੋਰ ਸ਼ਰਤਾਂ ਤੇ ਇਹ ਉਪਾਅ ਕਦੋਂ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਹੋਵੇਗਾ , ਪਰ ਇਹ ਚਿੱਠੀ ਕਦੋਂ ਤੇ ਕਿਸ ਢੰਗ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਪਹੁੰਣੇਗੀ ਇਸ ਬਾਰੇ ਬਾਬੇ ਨੇ ਕੋਈ ਜਾਣਕਾਰੀ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਸੀ
ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਸਵੇਰੇ ਤਿੰਨ ਵਜੇ
( ਕਰਮਜੀਤ ਦਾ ਘਰ )
ਜਦੋਂ ਦੀ ਕੈਲੇ ਨਾਲ ਯਾਰੀ ਲੱਗੀ ਸੀ ਕਰਮਜੀਤ ਸਵੇਰੇ ਤਿੰਨ ਵਜੇ ਹੀ ਉੱਠ ਜਾਂਦੀ ਸੀ , ਓਹ ਪਹਿਲਾਂ ਉੱਠਣ ਸਾਰ ਕੈਲੇ ਦੇ ਕਮਰੇ ਚ ਬਾਹਰਲੇ ਘਰੇ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਓਥੇ ਘੰਟਾ ਸੈਕਸ ਦਾ ਆਨੰਦ ਲੈ ਫਿਰ ਚਾਰ ਵਜੇ ਆ ਕੇ ਚਾਹ ਧਰਦੀ ਸੀ
ਅੱਜ ਵੀ ਓਹ ਆਪਣੇ ਰੋਜ਼ ਦੇ ਨੇਮ ਅਨੁਸਾਰ ਕੈਲੇ ਦੇ ਕਮਰੇ ‘ਚ ਚਲੀ ਗਈ ਸੀ
ਕੈਲਾ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਸਦੀ ਤਾਕ ਵਿੱਚ ਲੀੜੇ ਲਾਹੀਂ ਬੈਠਾ ਸੀ ਤੇ ਰਾਤ ਦੀ ਪੀਤੀ ਦਾ ਨਸ਼ਾ ਉਸਨੂੰ ਹਜੇ ਤੱਕ ਸੀ
ਕਰਮ ਨੇ ਅੱਜ ਨੀਲਾ ਸਲਵਾਰ ਸੂਟ ਪਾਇਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਕੈਲੇ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਪੂਰਾ ਹਨੇਰਾ ਸੀ ਤਾਂ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਅੱਜ ਕਿਵੇਂ ਘੁੱਪ ਹਨੇਰਾ ਕੀਤਾ ? ਕੁਸ਼ ਵੀ ਦਿਸਦਾ ਭਾਲੀ ਦਾ ਨਹੀਂ “
ਤਾਂ ਕੈਲਾ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਨੂੰ ਹੁੰਦਾ ਬੋਲਿਆ
“ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਜਿੰਨਾ ਪਰਦਾ ਰੱਖ ਲਈਏ ਓਹਨਾ ਚੰਗਾ , ਐਵੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸਿਆਪਾ ਪੈ ਜਾਣਾ “
ਕਰਮ ਵੀ ਇਹ ਗੱਲ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ ਤੇ ਮਗਰ ਬਾਰ ਲਾ ਛੇਤੀ ਦੇਣੇ ਆਪੀ ਸਲਵਾਰ ਦਾ ਨਾਲਾ ਖੋਲ ਬੈਡ ਉੱਪਰ ਲੱਤਾਂ ਚੱਕ ਕੇ ਪੇ ਗਈ
ਪੈਰਾਂ ‘ਚ ਪਈ ਸਲਵਾਰ ਨੂੰ ਕੈਲੇ ਨੇ ਪੈਰ ਮਾਰ ਪਾਸੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਸਲਵਾਰ ਗੇਟ ਮੂਹਰੇ ਜਾ ਪਈ ਤੇ ਕੈਲੇ ਨੇ ਕਰਮ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਮੋਢੇ ਤੇ ਰੱਖ ਲਈਆਂ ਤੇ ਘੱਸੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗਿਆ
ਕੈਲ਼ਾ ਚਾਹੇ ਬੁੜਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ ਵੀ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ‘ਚ ਝੋਟੇ ਜਿੰਨੀ ਜਾਨ ਸੀ ਉਹ ਕਰਮ ਨੂੰ ਏਨਾਂ ਰਗੜਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕਰਮ ਦੀ ਤਸੱਲੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਤੇ ਓਹ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਫੁੱਲ ਵਾਂਗ ਖਿੜੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ , ਰਾਤ ਨੂੰ ਕਾਲਾ ਉਸ ਨੂੰ ਦਾਰੂ ਪੀ ਕੇ ਚੋਦਾ ਦਾ ਸੀ ਤੇ ਸਵੇਰੇ ਸੌਹਰਾ ਓਹਦੀ ਤਸੱਲੀ ਕਰਵਾਅ ਦਿੰਦਾ , ਕਰਮ ਦੀਆਂ ਤਾਂ ਪੰਜੇ ਘਿਉ ‘ਚ ਸਨ
ਕੈਲਾ ਘੱਸੇ ਤੇ ਘੱਸਾ ਮਾਰੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਕਰਮ ਬੱਸ ਥੱਲੇ ਪਈ ਅੱਖਾਂ ਮੀਚੀਂ ਸਵਾਦ ਲੈ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਕੈਲਾ ਬੋਲਿਆ
“ ਤੂੰ ਹੁਣ ਕਮੀਜ ਲਾਉਦੀਂ ਹੀ ਨਹੀਂ , ਬੱਸ ਸੁੱਥਣ ਲਾਹ ਕੇ ਲੱਤਾ ਚੱਕ ਪੈ ਜਾਨੀ ਆ “
ਤਾਂ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲਦੀ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਮੈਥੋਂ ਨੀ ਬਾਰ ਬਾਰ ਲਾਹੇ ਪਾਏ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ , ਨਾਲੇ ਕਮੀਜ ਲਹਾ ਕੇ ਕੀ ਕਰਨਾ ਕੰਮ ਦੀ ਚੀਜ ਨੰਗੀ ਕਰ ਲਈ ਦੀ ਆ ਬੱਸ “
ਤਾਂ ਥੱਲੋਂ ਘੱਸਾ ਮਾਰਦਾ ਕੈਲਾ ਬੋਲਿਆ
“ ਕਰਨਾ ਕਿਉਂ ਨੀ ਬੰਦਾ ਮੰਮੇ ਈ ਪੱਟ ਲੈਂਦਾ , ਨਾਲ ਰੂ ਅਰਗੀ ਤੀਮੀਂ ਦੇ ਹੱਥ ਫੇਰ ਦਾ ਈ ਸਵਾਦ ਵੱਖਰਾ ਹੁੰਦਾ “
ਏਸੇ ਤਰਾਂ ਦੋਵੇਂ ਗੱਲੀਂ ਲੱਗੇ ਚੁਦਾਈ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ ਤਾਂ ਕਰਮ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਪੈਰਾ ਦਾ ਖੜਕਾ ਸੁਣਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਈ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰੀ ਵੇਖ ਘੱਸੇ ਮਾਰਦਾ ਕੈਲਾ ਵੀ ਰੁਕ ਗਿਆ ਤੇ ਬੋਲਿਆ
“ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਕੋਈ ਬਾਹਰ ਆ “
ਤਾਂ ਕੈਲੇ ਨੇ ਕਰਮ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਮੋਢਿਆ ਤੋਂ ਲਾਹ ਦਿੱਤੀਆਂ ਤੇ ਫੁੱਦੀ ਚੋਂ ਲੱਨ ਕੱਢ ਲਿਆ ਤੇ ਬਾਹਰ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦੇਣ ਲੱਗਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਇਝ ਲੱਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਬਾਹਰ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਓਹ ਬੋਲਿਆ
“ ਛੇਤੀ ਦੇਣੇ ਮਗਰਲੇ ਬਾਰ ਥਾਈਂ ਲੰਘ ਜਾ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਛਾਲ ਮਾਰ ਕੇ ਉੱਠੀ ਤੇ ਆਪਣਾ ਕਮੀਜ ਠੀਕ ਕਰ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਭੱਜਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਕੈਲਾ ਬੋਲੀ
“ ਓਹ ਖੜ੍ਹ ਸਲਵਾਰ ਤਾਂ ਪਾਜਾ ਆਵਦੀ “
ਕੈਲੇ ਦੀ ਅਵਾਜ ਸੁਣ ਕਰਮ ਵਾਪਸ ਮੁੜੀ ਤੇ ਆਪਣੀ ਸਲਵਾਰ ਲੱਭਣ ਲੱਗੀ , ਪੈਰਾ ਦਾ ਖੜਕਾ ਹੁਣ ਬਿਲਕੁਲ ਗੇਟ ਕੋਲੋ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਕੈਲਾ ਬੋਲਿਆ
“ ਤੂੰ ਚਲੀ ਜਾਹ ਮੈਂ ਚੱਕ ਲਿਆਉਣਾ ਸਲਵਾਰ ਤੇਰੀ “
ਤਾਂ ਕੈਲੇ ਦੀ ਗੱਲ ਮੰਨ ਕਰਮ ਨ੍ਹੇਰੀ ਬਣ ਗਈ , ਉਸ ਨੂੰ ਕਮਰੇ ਦਾ ਮਗਰਲਾ ਦਰਵਾਜਾ ਖੋਲਿਆ ਤੇ ਇਕੱਲੇ ਕਮੀਜ ਵਿੱਚ ਜਿ ਉਸਦੇ ਗੋਡਿਆ ਤੱਕ ਆਉਂਦਾ ਸੀ ਬਾਹਰ ਭੱਜ ਗਈ , ਚੰਨ ਦੇ ਚਾਨਣੇ ਉਸ ਦੇ ਪੱਟ ਸੰਗਮਰਮਰ ਵਾਂਗ ਚਮਕ ਰਹੇ ਸਨ ,
ਚਾਹੇ ਉਹ ਮਗਰਲੇ ਬਾਰ ਥਾਂਈ ਨਿੱਕਲੀ ਸੀ ਪਰ ਲੰਘਣਾ ਉਸਨੂੰ ਫੇਰ ਵੀ ਮੂਹਰਲੇ ਬਾਰ ਕੋਲ ਦੀ ਪੈਣਾ ਸੀ ਚਾਹੀ ਥੋੜਾ ਪਾਸੇ ਦੀ ਹੀ ਸਹੀ
ਜਦੋਂ ਉਹ ਮੂਹਰਲੇ ਬਾਰ ਤੋਂ ਥੋੜਾ ਪਰੇ ਦੀ ਭੱਜ ਕੇ ਲੰਘੀ ਤਾਂ ਗੇਟ ਚ ਖੜੇ ਓਸ ਸਖਸ ਨੇ ਉਸਦੇ ਨੰਗੇ ਪੱਟ ਦੇਖੇ ਤੇ ਇੱਕ ਦਮ ਗੇਟ ਖੋਲ ਕੇ ਅੰਦਰ ਬੜ ਗਿਆ , ਬਰਾਂਡੇ ਚੋਂ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਚਾਨਣ ਕਮਰੇ ਅੰਦਰ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਸ ਸਖਮ ਨੂੰ ਸਾਹਮਣੇ ਕੈਲਾ ਨੰਗ ਧੜੰਗਾ ਖੜਾ ਦਿਸਿਆ ਓਹ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਿਆ ਬੱਸ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾ ਚ ਪਈ ਨੀਲੀ ਸਲਵਾਰ ਚੱਕ ਵਾਪਸ ਮੁੜ ਗਿਆ
ਕੈਲਾ ਏਨਾ ਡਰ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਿਆ ਨਾ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਸ਼ਕਲ ਦਿਸੀ ਕਿਉਕਿ ਚਾਨਣ ਸਾਰਾ ਕੈਲੇ ਤੇ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ
ਏਧਰ ਅੰਦਰ ਆ ਕੇ ਕਰਮ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲੇ ਤੇ ਘਰ ਦੇ ਹਰੇਕ ਮੈਂਬਰ ਦੇ ਗੇਟ ਅੱਗੇ ਜਾ ਕੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਕਿਹੜੇ ਕਮਰੇ ਦੀ ਲਾਇਟ ਜਗ ਰਹੀ ਹੈ ਪਰ ਸਭ ਆਪਣੋ ਆਪਣੇ ਕਮਰਿਆਂ ਚ ਸੁੱਤੇ ਪਏ ਸਨ ਤੇ ਲਾਇਟਾਂ ਬੁਝੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ ਤਾਂ ਕਰਮ ਦੀ ਮੱਥੇ ਦੀ ਤਿਉੜੀ ਹੋਰ ਡੂੰਘੀ ਹੋ ਗਈ
ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਸਵੇਰੇ ਅੱਠ ਵਜੇ
(ਕਮਲਜੀਤ ਦੇ ਘਰ )
ਸਵੇਰ ਦੇ ਅੱਠ ਵੱਜੇ ਸਨ ਤੇ ਪਾਰਸ ਤੇ ਸੰਜੀਵ ਖੇਤ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ , ਸਨਦੀਪ ਤੇ ਜਸਲੀਨ ਨਾਨਕੇ ਜਾਣ ਦੀਆਂ ਤਿਆਰੀਆਂ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਤੇ ਬਚਿੱਤਰ ਚੁਬਾਰੇ ਚ ਗੁੰਮ ਸੁੰਮ ਪਿਆ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਕਮਲ ਬਹੁਤ ਫਿਕਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ
ਖੇਤ ਪੱਠੇ ਵੱਡਦਾ ਸੰਜੀਵ ਪਾਰਸ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ
“ ਔਰ ਬਤਾਓ ਸਰਦਾਰ ਜੀ , ਕੋਈ ਲਕੜੀ ਚੋਦੀ “
ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਪਾਰਸ ਬੋਲਿਆ
“ ਕਿੱਥੇ ਯਾਰ ਇੱਕ ਸਹੇਲੀ ਸੀ ਓਹਦੇ ਨਾਲ ਵੀ ਬ੍ਰੇਕਅੱਪ ਹੋ ਗਿਆ “
ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਹੱਸ ਕੇ ਬੋਲਿਆ
“ ਤੋ ਔਰ ਨਹੀਂ ਕਿਸੇ ਕੇ ਸਾਥ ਬਾਤ ਬਨੀ “
ਤਾਂ ਪਾਰਸ ਬੋਲਿਆ
“ ਨਾ ਯਾਰ ਨਖਰੇ ਈ ਬੜੇ ਕਰਦੀਆਂ , ਪਹਿਲਾਂ ਸੈੱਟ ਨੀ ਹੁੰਦੀ , ਜੇ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ
ਫੇਰ ਦੇਣ ਵੇਲੇ ਨਖਰੇ ਬਾਕੀ ਕਵਾਰੀ ਕੁੜੀ ਦੀ ਸੇਫਟੀ ਦਾ ਅੱਡ ਡਰ “
ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਪੱਠਿਆਂ ਦਾ ਰੁੱਗ ਮਗਰ ਸੁੱਟਦਾ ਬੋਲਿਆ
“ ਤੋਂ ਕੋਈ ਅੰਟੀ ਸੈੱਟ ਕਰਲੋ , ਮਜੇ ਕਾ ਮਜੇ ਔਰ ਕੋਈ ਡਰ ਵੀ ਨਹੀਂ “
ਤਾਂ ਪਾਰਸ ਬੋਲਿਆ
“ ਅੰਟੀਆਂ ਕਿੱਥੇ ਸੈੱਟ ਹੁੰਦੀਆਂ “
ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਬੋਲਿਆ
“ ਹੋ ਜਾਤੀ ਹੈਂ ਮੇਰਾ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਹੈ ਉਸਕੇ ਸਰਦਾਰ ਸੇ ਦੋ ਦੋ ਅੰਟੀਆਂ ਸੈੱਟ ਹੈ ਅਪਨੀ ਬੀਬੀ ਕੀ ਉਮਰ ਕੀ “
ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦਾ ਜਿਕਰ ਆਉਂਦਿਆਂ ਪਾਰਸ ਪੱਠੇ ਵੱਡਣਾ ਛੱਡ ਸੰਜੀਵ ਵੱਲ ਗੁੱਸੇ ਚ ਝਾਕਿਆ ਤੇ ਬੋਲਿਆ
“ ਤੇਰਾ ਮਤਲਬ ਕੀ ਆ ਓਏ “
ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਥੋੜਾ ਡਰ ਗਿਆ ਪਰ ਗੱਲ ਸੰਭਾਲ ਦਾ ਬੋਲਿਆ
“ ਅਰੇ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਆਪ ਤੋਂ ਗਲਤ ਮਤਲਬ ਨਿਕਾਲ ਰਹੇ ਹੋ ਮੈਂ ਤੋ ਉਮਰ ਕੀ ਬਾਤ ਕਰ ਰਹਾ ਥਾ ਕਿ ਇਸ ਉਮਰ ਮੇਂ ਵੀ ਮਹੀਲਾਏਂ ਲੰਨਡ ਮਾਂਗਤੀ ਹੈ “
ਸੰਜੀਵ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਪਾਰਸ ਠੰਡਾ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਬੋਲਿਆ
“ ਚੱਲ ਠੀਕ ਆ ਠੀਕ ਆ ਤੂੰ ਪੱਠੇ ਵੱਡ ਅਸੀਂ ਜਾਣਾ ਆਥਣੇ “
ਜਾਣ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਸੰਜੀਵ ਨੇ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਿਆ
“ ਕਹਾਂ ਜਾਨਾ ਹੈ ਸਰਦਾਰ ਜੀ , ਅਗਰ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾਨਾ ਹੈ ਤੋਂ ਮੁਝੇ ਕੁਝ ਮੰਗਵਾਨਾ ਥਾ “
ਤਾਂ ਪਾਰਸ ਬੋਲਿਆ
“ ਸ਼ਹਿਰ ਨੀ ਜਾਣਾ ਨਾਨਕੇ ਚੱਲੇ ਆਂ , ਸੋਮਵਾਰ ਨੂੰ ਆਵਾਂਗੇ ਤੂੰ ਘਰ ਦਾ ਖਿਆਲ ਰੱਖੀਂ ਮਗਰ “
ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਬੋਲਿਆ
“ ਸਭੀ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ “
ਤਾਂ ਪਾਰਸ ਬੋਲਿਆ
“ ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਤੇ ਭੈਣਾਂ , ਮੰਮੀ ਤੇ ਬਾਪੂ ਤਾਂ ਘਰ ਹੀ ਨੇ “
ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਖੁਸ਼ੀ ਲਕੋਦਾਂ ਸੰਜੀਵ ਬੋਲਿਆ
“ ਠੀਕ ਹੈ ਠੀਕ ਹੈ ਸਰਦਾਰ ਜੀ “
ਤੇ ਪੱਠੇ ਵੱਡਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਫਿਰ ਕੁਝ ਚਿਰ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਇੱਕ ਦਮ ਉੱਠ ਕੇ ਬੋਲਿਆ
“ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਮੁਝੇ ਗਾਠ ਚੁਕਵਾਦੋ ਪੱਠੋਂ ਕੀ ਮੈਂ ਫੇਕ ਆਤਾ ਹੂੰ ਔਰ ਪਾਨੀ ਪੀ ਆਤਾ ਹੂੰ “
ਤਾਂ ਪਾਰਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੱਠਿਆਂ ਸੀ ਪੰਡ ਚਕਵਾਅ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਆਪ ਪੱਠੇ ਵੱਡਣ ਲੱਗ ਪਿਆ
ਸਜੀਵ ਪਸ਼ੂਆਂ ਵਾਲੇ ਚ ਆ ਪੰਡ ਸੁੱਟਦਾ ਹੈ ਤੇ ਬਰਾਂਡੇ ਚ ਮਗਰ ਖੂੰਜੇ ਚ ਜਾ ਕੇ ਲਾਸਟ ਕਿੱਲੇ ਤੇ ਬੰਨੀ ਮੱਝ ਖੋਲ ਓਥੇ ਹੀ ਖੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
ਮੱਝ ਭੱਜ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਮਲ ਰਸੋਈ ਚ ਖੜ੍ਹੀ ਦੇਖਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਭੱਜ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ ਹੈ
“ ਇਹ ਪਤਾ ਨੀ ਕਿਵੇਂ ਖੁੱਲਗੀ , ਬੰਨਦਾ ਪਤਾ ਨੀ ਕਿਵੇਂ ਆਂ ਮੱਝਾਂ ਏਹੇ “
ਏਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਮੱਝ ਦਾ ਸੰਗਲ ਫੜ ਓਹ ਬਰਾਂਡੇ ਅੰਦਰ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਈ
ਇਹ ਬਰਾਂਡਾ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਸੀ ਤੇ ਇਸ ਦੇ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਗੇਟ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਸਿਰਫ ਮੂਹਰੇ ਸੀ ਤੇ ਬਰਾਂਡੇ ਦੇ ਅਖੀਰ ਤੇ ਤੂੜੀ ਪਾਈ ਹੋਈ ਸੀ ਉਸ ਪਾਈ ਤੂੜੀ ਦੇ ਕੋਲ ਹੀ ਲਾਸਟ ਕਿੱਲੇ ਤੋਂ ਇਹ ਮੱਝ ਖੁੱਲੀ ਸੀ
ਅੰਦਰ ਨੂੰ ਸਿਰੇ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਜਦ ਕਮਲ ਨੇ ਕੋਡੀ ਹੋ ਕੇ ਮੱਝ ਦਾ ਸੰਗਲ ਕਿੱਲੇ ਤੇ ਪਾਇਆ ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਇੱਕ ਦਮ ਹਨੇਰੇ ਚੋਂ ਨਿੱਕਲ ਉਸ ਦੇ ਮਗਰ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਕਰੜੇ ਕਰੜੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਚਿੱਤੜ ਮਸਲ ਦਿੱਤੇ
ਆਪਣੇ ਚਿੱਤੜਾਂ ਤੇ ਕਿਸੇ ਓਪਰੇ ਦੇ ਹੱਥ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਕਮਲ ਇੱਕ ਦਮ ਡਰ ਗਈ ਤੇ ਉਹ ਚੀਕ ਮਾਰਨ ਹੀ ਲੱਗੀ ਸੀ ਕਿ ਸੰਜੀਵ ਨੇ ਇੱਕ ਦਮ ਹੱਥ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਰੱਖ ਲਿਆ ਤੇ ਹੌਲੀ ਦੇਣੇ ਕੰਨ ਚ ਕਿਹਾ
“ਸ਼ੋਰ ਮਤ ਮਚਾਨਾ ਬੀਬੀ ਜੀ ਮੈ ਹੂੰ “
ਤਾਂ ਜਦ ਕਮਲ ਨੇ ਸੰਜੀਵ ਦੀ ਅਵਾਜ ਪਛਾਣ ਮਗਰ ਮੁੜਕੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਨੂੰ ਦੇਖ ਬੋਲੀ
“ ਵੇ ਕੰਜਰਾ ਤੂੰ ਆਂ , ਤੂੰ ਪੱਠੇ ਵੱਡਣ ਨੀ ਗਿਆ ਪਾਰਸ ਨਾਲ “
“ ਬੀਬੀ ਜੀ ਪੱਠੇ ਹੀ ਕਾਟ ਰਹਾ ਥਾ “
ਤਾਂ ਕਮਲ ਬੋਲੀ
“ ਫੇਰ ਏਥੇ ਕੀ ਕਰਦਾਂ ਜਾ ਖੇਤ ਜਾ ਬੜ ਪਾਰਸ ਨਾ ਤੇਰੇ ਮਗਰ ਆਜੇ ਏਥੇ ਮੇਰੀ ਗੁੱਤ ਪਟਾਏਂਗਾ “
ਤਾਂ ਕਮਲ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫੀ ‘ਚ ਲੈਂਦਾ ਸੰਜੀਵ ਬੋਲਿਆ
“ ਵੋ ਨਹੀਂ ਆਏਗਾ ਬੀਬੀ ਜੀ ਉਸਕੀ ਚਿੰਤਾ ਮਤ ਕਰੋ “
ਸੰਜੀਵ ਦੀ ਜੱਫੀ ਚੋਂ ਛੁੱਟਦੀ ਕਮਲ ਬੋਲੀ
“ ਵੇ ਛੱਡ ਮੈਨੂੰ ਕੁੜੀਆਂ ਘਰੇ ਆਂ ਜਾਣ ਦੇ ਮੈਨੂੰ “
ਕਮਲ ਸੰਜੀਵ ਕੋਲ ਦੀ ਲੰਘਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਨੇ ਬਾਹ ਫੜ ਲਈ ਤੇ ਬੋਲਿਆ
“ ਅਰੇ ਬਾਤ ਤੋ ਸੁਨਲੋ ਜਿਸ ਕਾਮ ਕੇ ਲਿਏ ਆਇਆ ਥਾ ਮੈਂ “
ਤਾਂ ਕਮਲ ਬੋਲੀ
“ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਕੀ ਕਰਨ ਆਇਆਂ ਤੂੰ , ਛੱਡ ਜਾਣ ਦੇ ਮੈਂਨੂੰ “
ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਬੋਲਿਆ
“ ਅਰੇ ਮੁਝੇ ਮਾਲੁਮ ਹੈ ਬੀਬੀ ਕਿ ਸਰਦਾਰ ਔਰ ਲੜਕੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈਂ ਜੇ ਕਾਮ ਤੋਂ ਮੈਂ ਰਾਤ ਕੋ ਵੀ ਕਰਲੂਗਾ ਮਗਰ ਆਜ ਤੁਮ ਅਗਰ ਬੜੀ ਬੀਬੀ ਕੋ ਜਗਾਂ ਬੁਲਾਲੋ ਤੋ ਮਜਾ ਆ ਜਾਏਗਾ , ਬੁਲਾ ਲੀਜੀਏ ਨਾ ਬੜਾ ਮਨ ਹੋ ਰਹਾ ਹੈ “
ਸੰਜੀਵ ਦੇ ਬਿਨਾਂ ਕਹੇ ਹੀ ਓਹਨੇ ਕਰਮ ਨੂੰ ਫੂਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿਉਕਿ ਇੱਕ ਤਾਂ ਸੌਹਰੇ ਦਾ ਇਲਾਜ ਕਰਨਾ ਸੀ ਤੇ ਦੂਜਾ ਉਹ ਸੰਜੀਵ ਤੋਂ ਤੰਗ ਆਈ ਪਈ ਸੀ ਕਿਉਕਿ ਉਹ ਰੋਜ ਉਸ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕਰਮ ਨੂੰ ਸੱਦੇ
ਤਾਂ ਥੋੜਾ ਸਵਾਦ ਲੈਦੀਂ ਕਮਲ ਬੋਲੀ
“ ਕੋਈ ਨੀ ਸੱਦ ਲੈਨੀ ਆ , ਪਰ ਕਰੇਂਗਾ ਕਿੱਥੇ ਓਹਦੇ ਨਾਲ “
ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਬੋਲਿਆ
“ ਵੋ ਵੀ ਬਤਾਤਾ ਹੂੰ “
ਤਾਂ ਆਪਣਾ ਮੂੰਹ ਕਮਲ ਦੇ ਕੰਨ ਕੋਲ ਲਿਜਾਕੇ ਸੰਜੀਵ ਨੇ ਸਾਰੀ ਮਨ ਦੀ ਗੱਲ ਕਮਲ ਦੇ ਕੰਨ ਚ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾੀ ਤਾਂ ਕਮਲ ਬੋਲੀ
“ ਦੇਖ ਕਿੱਡਾ ਸ਼ਕੀਨ ਬਣਦਾ ਏ , ਕੰਜਰ ਕਿਸੇ ਥਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਨੀ ਕਰਦੀ ਆਂ ਹੱਲ ਤੇਰਾ “
ਏਨਾ ਕਹਿ ਕਿ ਕਮਲ ਬਰਾਂਡੇ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਚਲੀ ਗਈ
ਬਾਹਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਅੰਦਰ ਚਲੀ ਗਈ ਤੇ ਸੰਜੀਵ ਵਾਪਸ ਪੱਠੇ ਵੱਡਣ ਪਾਰਸ ਕੋਲ ਚਲਿਆ ਗਿਆ , ਸੰਜੀਵ ਨੂੰ ਆਉਦਾਂ ਦੇਖ ਪਾਰਸ ਬੋਲਿਆ
“ ਓਹ ਬੜਾ ਟਾਇਮ ਲਾਤਾ ਮੁੜਨ ਨੂੰ “
ਤਾਂ ਪੱਟਾਂ ਚ ਖੜਾ ਲੱਨ ਅਡਜਸਟ ਕਰਦਾ ਸੰਜੀਵ ਬੋਲਿਆ
“ ਬੋ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਬੈਂਸ ਖੁੱਲ ਗਈ ਸੀ “
ਤਾਂ ਪਾਰਸ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਪੱਠੇ ਵੱਡਣ ਲੱਗ ਪਿਆ
ਤੇ ਓਧਰ ਦੋਵੇਂ ਕੁੜੀ ਕਰਮ ਦੁਆਲੇ ਬੈਠੀਆਂ ਸਨ ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ
ਸਨਦੀਪ ਬੋਲੀ
“ ਮੰਮੀ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਚੱਲੋ ਸਾਡੇ ਨਾਲ “ ਤੇ ਜਸਲੀਨ ਨੇ ਵੀ ਹਾਮੀ ਭਰ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਕਮਲ ਬੋਲੀ
“ ਨਾ ਪੁੱਤ ਤੁਸੀਂ ਜਾਉ ਮੈਂ ਨੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਤੁਹਾਡੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਬਿਮਾਰ ਨੇ ਬਾਕੀ ਘਰੇ ਕੌਣ ਰਹੂ ਓਹਨਾਂ ਕੋਲ “
ਤਾਂ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਗੱਲ ਨੂੰ ਸਮਝ ਹਾਂ ਚ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ ਤੇ ਜਸਲੀਨ ਬੋਲੀ
“ ਠੀਕ ਆ ਮੰਮੀ , ਪਰ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਚਲਦੇ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਮਜਾ ਆਉਣਾ ਸੀ
ਤਾਂ ਕਮਲ ਬੋਲੀ
“ਕੋਈ ਨੀ ਪੁੱਤ ਤੁਸੀਂ ਮਜੇ ਕਰਿਓ “
ਇਹਨਾਂ ਕਹਿ ਕੇ ਦੋਵੇਂ ਉੱਠੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਚਲੀਆਂ ਗਈ ਓਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੂੰ ਕਮਲ ਵੇਖਦੀ ਰਹੀ ਤੇ ਓਹਨਾਂ ਦੇ ਹਿਲਦੇ ਚਿੱਤੜ ਤੇ ਮੁੰਮੇ ਵੇਖ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ ਕਿ ਕੁੜੀਆਂ ਵਿਆਹੁਣ ਵਾਲੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ
ਕਮਲ ਦਾ ਸੋਚਣਾ ਸਹੀ ਸੀ ਸਨਦੀਪ ਤੇ ਜਸਲੀਨ ਪੂਰੀਆਂ ਜਵਾਨ ਹੋ ਚੁੱਕੀਆਂ ਸਨ ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਫਲ ਪੱਕ ਚੁੱਕੇ ਸਨ ਤੇ ਪੂਰੇ ਰਸੀਲੇ ਲੱਗ ਰਹੇ ਸਨ ਤੇ ਕਮਲ ਦਾ ਡਰ ਜਾਇਜ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਪਿੰਦੇ ਤੋਂ ਬਚ ਜਾਣ , ਪਾਰਸ ਦੇ ਨਾਲ ਜਾਣ ਕਰਕੇ ਹੀ ਓਹ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਨਾਨਕੇ ਭੇਜ ਰਹੀ ਸੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਰੋਕ ਹੀ ਲੈਂਦੀ
ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਦੀ ਦੁਪਹਿਰ
( ਕਰਮਜੀਤ ਦਾ ਘਰ )
ਸਵੇਰ ਦੀ ਗੱਲ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਰਮ ਕੁਮਲਾਈ ਜਿਹੀ ਫਿਰਦੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦੀ ਚਿੰਤਾ ‘ਚ ਵਾਧਾ ਕੈਲੇ ਨੇ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਸਲਵਾਰ ਤਾਂ ਓਹ ਸਖ਼ਸ ਲੈ ਗਿਆ ਜੋ ਓਹਨਾਂ ਦੇ ਮਗਰ ਆਇਆ ਸੀ
ਕਰਮ ਹੁਣ ਏਸ ਗੱਲ ਬਾਰੇ ਹੀ ਸੋਚੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਕਰੇ, ਏਨੇ ਚਿਰ ਨੂੰ ਕਰਮ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਜੱਸਾ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਬੋਲਿਆ
“ ਕੀ ਗੱਲ ਮੰਮੀ ਕੀ ਸੋਚ ਰਹੇ ਓ “
ਤਾਂ ਇੱਕ ਦਮ ਖਿਆਲਾਂ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੀ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਕੁਝ ਨੀ ਕੁਝ ਨੀ ਪੁੱਤ ਓਦਾਂ ਈ ਬੈਠੀ ਸੀ “
ਤਾਂ ਜੱਸਾ ਸਹਿਜ ਸੁਭਾ ਹੀ ਬੋਲਿਆ
“ ਕੋਈ ਨੀ ਮੰਮੀ ਦੱਸ ਦਵੋ ਜੇ ਕੋਈ ਹੈਲਪ ਚਾਹੀਦੀ ਆ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਮਨ ਚ ਬੋਲੀ
“ ਹੁਣ ਇਹਨੂੰ ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਕਿ ਕੋਈ ਤੇਰੇ ਮਾਂ ਦੀ ਸੁੱਥਣ ਚੱਕ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ ਕੋਈ “
ਪਰ ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ ਜੱਸੇ ਨੇ ਫੇਰ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਬੋਲੀ
“ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਹੈਲਪ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦੀ ਪੁੱਤ ਜੇ ਚਾਹੀਦੀ ਹੋਈ ਜਰੂਰ ਦੱਸੂ “
ਇਹ ਸੁਣ ਜੱਸਾ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਿਆ ਬੱਸ ਬਾਹਰ ਚਲਿਆ ਗਿਆ
ਜੱਸੇ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਕਰਮ ਇਹ ਵੀ ਹਿਸਾਬ ਲਾ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਸਵੇਰ ਵਾਲਾ ਸਖਸ਼ ਕਿਤੇ ਜੱਸਾ ਤਾਂ ਨਹੀ ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਏਦਾਂ ਲੱਗਿਆ ਨਾ ਤਾਂ ਓਹ ਥੋੜੀ ਨਿਸ਼ਚਿੰਤ ਹੋਈ
ਕਰਮ ਉੱਠੀ ਤੇ ਉੱਠ ਕੇ ਆਪਣੀ ਛੋਟੀ ਕੁੜੀ ਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਕਮਰੇ ‘ਚ ਚਲੀ ਗਈ
ਪ੍ਰੀਤ ਜੋ ਕਿ ਅੰਦਰ ਤਿਆਰ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ
ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਆਉਂਦੀ ਦੇਖ ਬੋਲੀ
“ ਕਿੱਦਾਂ ਮੰਮੀ ਕੀ ਹਾਲ ਨੇ “
ਪ੍ਰੀਤ ਬੜੀ ਰੌ ਚ ਬੋਲੀ ਸੀ, ਕਰਮ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਹੌਸਲਾ ਹੋਇਆ ਤੇ ਓਹ ਕੁਝ ਦੇਰ
ਆਪਣੀ ਕੁੜੀ ਦੀ ਜਵਾਨੀ ਤੋਲਦੀ ਰਹੀ
ਭਰੀਆਂ ਛਾਤੀ ਭਾਰੀ ਚਿੱਤੜ ਤੇ ਪਤਲ਼ਾ ਲੱਕ ਕਿਸੇ ਵੀ ਗੱਭਰੂ ਦੀ ਪਸੰਦ ਹੋ ਸਕਦੀ ਸੀ ਆਪਣੀ ਕੁੜੀ ਦੀ ਭਰੀ ਜਵਾਨੀ ਦੇਖੇ ਕਰਮ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜਵਾਨੀ ਯਾਦ ਆ ਗਈ ਸੀ
ਕਰਮ ਨੂੰ ਇਝ ਖੜੀ ਦੇਖਕੇ ਪ੍ਰੀਤ ਬੋਲੀ
“ ਕਿੱਥੇ ਖੋ ਗਏ ਮੰਮੀ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਕੁਝ ਨੀ ਧੀਏ ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਜਵਾਨੀ ਦੇ ਦਿਨ ਚੇਤੇ ਕਰਦੀ ਸੀ “
ਤਾਂ ਪ੍ਰੀਤ ਬੋਲੀ
“ ਹੁਣ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਜਵਾਨ ਓ , ਹੁਣ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਤੁਹਾਨੂੰ”
ਤਾਂ ਕਰਮ ਬੋਲੀ ਹੁਣ ਤਾਂ ਮੈਂ ਬੁੱਢੀ ਹੋ ਗਈ ਪੁੱਤ ਹੁਣ ਕਿੱਥੇ ਰਹੀ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਪ੍ਰੀਤ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਆ ਬੋਲੀ
“ ਬੁੱਢੀ ਕਿੱਥੇ ਹੋਈ ਆਂ ਮਾਤਾ ਤੂੰ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਪ੍ਰੀਤ ਦਾ ਇਹ ਰੌ ਦੇਖਕੇ ਬੋਲੀ
“ ਤੂੰ ਕੀ ਦੇਖ ਲਿਆ ਅਹਿਜਾ ਮੇਰੇ ‘ਚ “
ਤਾਂ ਪ੍ਰੀਤ ਕਰਮ ਦੇ ਕੰਨ ਚ ਬੋਲਦੀ ਹੈ
“ ਬੁੱਢੀਆਂ ਘੋੜੀਆਂ ਤੇ ਵੀਹ ਵੀਹ ਲੱਖ ਕੌਣ ਲਾਉਂਦਾ ਮੰਮੀ ਤੇਰੇ ਤੇ ਤਾਂ ਅਗਲੇ ਦੇ ਸਾਰੇ ਗਹਿਣੇ ਵੀ ਲੱਗਗੇ ਤਾਂ ਕਿਤੇ ਤੂੰ ਨੱਥ ਪਵਾਈ “
ਇਹ ਕਹਿ ਪ੍ਰੀਤ ਕਰਮ ਵੱਲ ਸ਼ਰੇਆਮ ਅੱਖਾਂ ਚ ਅੱਖ ਪਾ ਵੇਖੀ ਗਈ ਤੇ ਕਰਮ ਬੱਸ ਹੈਰਾਨ ਹੋਈ ਖੜੀ ਰਹੀ
ਪ੍ਰੀਤ ਏਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਕਮਰੇ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਚੱਲ ਮੇਰੀ ਸਲਵਾਰ ਤਾਂ ਦੇ ਦੇ “
ਤਾਂ ਪ੍ਰੀਤ ਬੋਲੀ
“ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਸਲਵਾਰ ਨੀ ਤੇਰੀ ਮਾਤਾ “
ਏਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਓਹ ਬਾਹਰ ਚਲੀ ਗਈ ਤੇ ਕਰਮ ਅੰਦਰ ਖੜੀ ਬੱਸ ਇਹੀ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ ਕਿ ਜੋ ਪੈਸੇ ਤੇ ਗਹਿਣੇ ਓਹਦੇ ਸੌਹਰੇ ਨੇ ਓਹਨੂੰ ਦਿੱਤੇ ਸਨ ਓਹਨਾਂ
ਦਾ ਪਤਾ ਸਿਰਫ ਕਰਮ ਤੇ ਉਸਦੇ ਸੌਹਰੇ ਕੈਲੇ ਨੂੰ ਸੀ ਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ
ਤੇ ਦੂਜੀ ਗੱਲ ਜੇ ਸਲਵਾਰ ਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਨਹੀਂ ਚੱਕੀ ਤਾਂ ਓਹ ਕਿਸਨੇ ਚੱਕੀ ਹੈ
ਕਰਮ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਖੜ੍ਹੀ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਜੱਸਾ ਆਇਆ ਤੇ ਬੋਲਿਆ
“ਮੰਮੀ ਹੋਜੋ ਤਿਆਰ ਤੁਸੀਂ , ਤੁਹਾਨੂੰ ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਮਾਸੀ ਕੋਲ ਛੱਡ ਜਾਂਵਾਗੇ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ ਬੱਸ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਚਲੀ ਗਈ ।
ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਕਰਮ ਤਿਆਰ ਹੋਕੇ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ ਤੇ ਜੱਸਾ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਉਡੀਕ ਰਹੇ ਸੀ ਤਾਂ ਤਿੰਨੋ ਜਾਣੇ ਗੱਡੀ ਚ ਬੈਠ ਕਮਲਜੀਤ ਦੇ ਪਿੰਡ ਵੱਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਏ
ਕਮਲਜੀਤ ਮਾਸੀ ਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਓਹਨਾਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਕਰਮਜੀਤ ਨੂੰ ਓਥੇ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਆਪ ਮਾਸੀਂ ਦੇ ਤਿੰਨੇ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਪਾਰਸ , ਸਨਦੀਪ ਤੇ ਜਸਲੀਨ ਨੂੰ ਲੈ ਆਪਣੇ ਨਾਨਕੇ ਪਿੰਡ ਚਲੇ ਗਏ , ਜਿੱਥੇ ਰਮਨ ਤੇ ਪਿੰਦਾ ਓਹਨਾਂ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ
ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਦੀ ਸ਼ਾਮ
(ਕਮਲਜੀਤ ਦਾ ਘਰ )
ਕਰਮਜੀਤ ਨੂੰ ਵਿਹੜੇ ‘ਚ ਫਿਰਦੀ ਦੇਹ ਸੰਜੀਵ ਨੇ ਦੂਰੋ ਹੋ ਅਵਾਜ ਮਾਰੀ
“ ਕੈਸੀ ਹੋ ਬੀਬੀ ਜੀ “
ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਵੱਲ ਝਾਕਦੀ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਵੇ ਠੀਕ ਆ ਸੰਜੀਵ ਤੂੰ ਦੱਸ ਕਿਵੇਂ ਆਂ “
ਤਾਂ ਸੰਜੀਵ ਬੋਲਿਆ
“ ਹਮ ਤੋਂ ਠੀਕ ਹੂੰ , ਆਪ ਬੜੀ ਸੁੰਦਰ ਲਗ ਰਹੀ ਹੋ ਆਜ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਹੈਰਾਨ ਜਿਹੀ ਹੋ ਕੇ ਬੋਲੀ
“ ਅੱਛਾ , ਕਿਉ ਪਹਿਲਾਂ ਨੀ ਸੋਹਣੀ ਲਗਦੀ ਸੀ “
ਤਾਂ ਸਜੀਵ ਬੋਲਿਆ
“ ਅਰੇ ਨਹੀਂ ਆਜ ਤੋਂ ਕਟਰੀਨਾ ਕੈਫ ਲਗ ਰਹੀ ਹੋ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਬੱਸ ਹੱਸੀ ਤੇ ਰਸੋਈ ਅੰਦਰ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਕਮਲ ਕੋਲ ਚਲੀ ਗਈ
ਕਰਮ ਦੇ ਹਿਲਦੇ ਚਿੱਤੜ ਦੇਖ ਸੰਜੀਵ ਅੰਦਰ ਕੰਬਣੀ ਛਿੜ ਗਈ ਤੇ ਓਹ ਰਾਤ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨ ਲੱਗਾ
ਕਰਮ ਅੰਦਰ ਜਾ ਕੇ ਕਮਲ ਨੂੰ ਬੋਲੀ
“ ਨੀ ਆ ਸੰਜੀਵ ਬੜਾ ਚਾਭਲਿਆ ਫਿਰਦਾ “
ਤਾਂ ਕਮਲ ਇੱਕ ਦਮ ਹੱਸ ਪਈ ਤੇ ਬੋਲੀ
“ ਨੀ ਇਹਨੇ ਕੀ ਚਾਭਲਨਾ ਓਦਾਂ ਈ ਹੱਸਦਾ ਖੇੜਦਾ ਰਹਿੰਦਾ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਤੂੰ ਮੈਂਨੂੰ ਐਵੇ ਈ ਸੱਦ ਲਿਆ ਐਤਕੀ ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਤਾ ਹੈ ਕਿਵੇਂ ਇਲਾਜ ਕਰਨਾ ਬੁੜੇ ਦਾ “
ਤਾਂ ਕਮਲ ਬੋਲੀ
“ ਬੁੜੀ ਦਾ ਇਲਾਜ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਰ ਦੇਣਾ ਸੀ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਫੇਰ ਮੈਨੂੰ ਕਿਉਂ ਸੱਦਿਆ ਤੂੰ ? ਕਿਤੇ ਐਤਕੀ ਮੈਥੋਂ ਤਾਂ ਇਲਾਜ ਕਰਵਾਉਣਾ ਬੁੜੇ ਦਾ “
ਤਾਂ ਕਮਲ ਹੱਸੀ ਤੇ ਬੋਲੀ
“ ਤੂੰ ਤਾਂ ਓਦਾਂ ਈ ਹਲਕੀ ਫਿਰਦੀ ਏ ਕੁੱਤੀਏ , ਤੇਰੇ ਵਾਸਤੇ ਸਰਪਰਾਇਜ ਆ ਇੱਕ ਬੱਸ ਰਾਤ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਤੇ ਨਹਾਅ ਧੋ ਕੇ ਤਿਆਰ ਹੋਜਾ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦੀ ਬੋਲੀ
“ ਨਹਾਅ ਧੋ ਕੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾ , ਨੀ ਕਰਵਾਉਣਾ ਕੀ ਆ ਤੂੰ ਮੈਥੋਂ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਸਰਪਰਾਇਜ ਨਾ ਖਰਾਬ ਕਰ ਤੂੰ ਭੈਣੇ , ਬੱਸ ਜਿਵੇਂ ਕਹਿ ਰਹੀ ਆਂ ਕਰੀ ਜਾ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ ਤੇ ਹੱਸ ਕੇ ਜੇ ਅੰਦਰ ਬਾਥਰੂਮ ਚ ਜਾ ਬੜੀ , ਜਿਥੇ ਕੀ ਕਮਲ ਨੇ ਓਹਦੇ ਵਾਸਤੇ ਲਾਲ ਗੂੜਾ ਸੂਟ , ਲਾਲਾ ਰੰਗ ਦਾ ਚੂੜਾ ਤੇ ਬ੍ਰਾ ਪੇਂਟੀ ਵੀ ਲਾਲ ਰੰਗ ਦੀ ਰੱਖੀ ਸੀ
ਕਰਮ ਓਹਨੀ ਪੈਰੀਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ ਤੇ ਕਮਲ ਨੂੰ ਬੋਲੀ
“ ਨੀ ਕੁੱਤੀਏ ਆ ਕੀ ਕੰਮ ਆ ਤੇਰੇ , ਕਿਤੇ ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਤਾਂ ਨੀ ਤੇਰਾ “
ਤਾਂ ਕਮਲ ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਹੱਸਦੀ ਰਹੀ ਤੇ ਬੋਲੀ
“ ਤੂੰ ਬੱਸ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾ ਫੇਰ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸਦੀਂ ਆਂ ਕੀ ਕਰਨਾ , ਬੱਸ ਹੁਣ ਕੋਈ ਸਵਾਲ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣਾ ਤੂੰ ਕੁਝ ਨੀ ਬੋਲਣਾ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਵਾਪਸ ਮੁੜ ਗਈ ਤੇ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿੱਚ ਨਹਾਉਣ ਲੱਗ ਗਈ
ਕਰਮ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਨਹਾਤੀ ਤੇ ਆਪਣਾ ਪਿੰਡਾ ਪੂੰਝ ਉਸਦੇ ਪਹਿਲਾ ਲਾਲ ਬ੍ਰਾ ਪੈਂਟੀ ਪਾਈ ਤੇ ਫਿਰ ਲਾਲ ਸੂਟ ਪਾ ਤੇ ਬਾਹਾਂ ਚ ਲਾਲ ਚੂੜਾ ਪਾ ਕਮਲ ਕੋਲ ਜਾ ਬੜੀ
ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਦਾ ਇਹ ਰੂਪ ਦੇਖ ਕਮਲ ਬੋਲੀ
“ ਨੀ ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਚਾਹੇ ਅੱਜ ਵਿਆਹ ਕੇ ਤੋਰ ਦਈਏ , ਨੀ ਕਿੰਨੀ ਸੋਹਣੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਆਂ ਤੂੰ “
ਤਾਂ ਕਰਮ ਬੋਲੀ
“ ਨੀ ਹੁਣ ਤਾਂ ਦੱਸਦੇ ਦੇ ਕਰਨਾ ਕੀ ਆ “
ਤਾਂ ਕਮਲ ਬੋਲੀ
“ ਬੱਸ ਚੁੱਪ ਰਹਿ ਐਵੇਂ ਨਾ ਬੋਲੀ ਜਾ “
ਤੇ ਕਮਲ ਅੱਗੇ ਹੋ ਕੇ ਕਰਮ ਦਾ ਘੁੰਡ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਤੋਂ ਫੜ ਲਿਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਬੈਡ ਰੂਮ ਵੱਲ ਲੈ ਗਈ ਤੇ ਅੰਦਰ ਬਾੜ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਬਾਹਰੋਂ ਦਰਵਾਜਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ
ਜਦੋਂ ਕਰਮ ਨੇ ਦਰਵਾਜਾ ਬੰਦ ਹੋਣ ਦੀ ਅਵਾਜ ਸੁਣੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਦਮ ਘੁੰਡ ਚੱਕ ਲਿਆ ਤੇ ਕਮਰੇ ਅੰਦਰ ਦੇਖਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਦੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਈ
ਅੰਦਰ ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ , ਅੰਦਰ ਕਮਲ ਦਾ ਸੌਹਰਾ ਬਚਿੱਤਰ ਸੀ ਜੋ ਸ਼ੇਰਬਾਨੀ ਪਾਈ ਬੈਠਾ ਸੀ ਤੇ ਮੁਸ਼ਕੜੀਆਂ ਹੱਸੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ
